คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1282/2482

ศาลสั่งห้ามมิให้ผู้แพ้คดีชำระเงินแก่ผู้ชนะคดีและให้นำไปวางแก่เจ้าพนักงานโดยคำร้องของเจ้าหนี้ผู้ชนะคดีคนหนึ่ง ภายหลังผู้แพ้คดีนำเงินไปชำระหนี้แก่เจ้าหนี้ของผู้ชนะคดีเสียเองดังนี้ เจ้าหนี้ของผู้ชนะคดีคนอื่นจะขอให้ลูกหนี้ชำระหนี้ซ้ำอีกไม่ได้ เพราะคดีไม่เข้าประมวลแพ่ง ม.319 และวิธีพิจารณาความแพ่ง

คดีนี้ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้จำเลยใช้เงินซึ่งได้กู้ไปจาก พ.สามีโจทก์ซึ่งได้ถึงแก่กรรมไปแล้วเป็นจำนวน ๑๑๘๐ บาท

จำเลยฎีกา ๒ ข้อว่า จำเลยขอให้ศาลหักกลบลบหนี้ตามเอกสารยืมเงินที่ พ.สามีโจทก์ทำให้ไว้แก่จำเลยและคัดค้านอำนาจฟ้องของโจทก์ว่าบกพร่องเพราะโจทก์มิได้ขอให้ศาลตั้งเป็นผู้จัดการมฤดกของ พ. ผู้สามี

ศาลฎีกาตัดสินว่าตามทางพิจารณาปรากฎว่าจำเลยมิได้ต่อสู้อ้างหนี้สินรายนี้ในคำให้การของจำเลยโดยแจ้งชัด พึ่งจะมาแถลงเรื่องหักหนี้ในขณะที่ศาลชั้นต้นดำเนินการพิจารณาไปแล้วโดยจำเลยมิได้ทำคำร้องขอแก้คำให้การเดิมและมิได้แจ้งต่อศาลว่าจะขอแก้คำให้การเดิมด้วย ฉะนั้นตามประมวลวิธีพิจารณาความแพ่ง ม.๑๘๐ จำเลยจึงขอหักหนี้รายนี้มิได้ ส่วนข้อฎีกาของจำเลยอีกข้อหนึ่งที่ว่าโจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง เพราะมิได้ขอให้ศาลตั้งเป็นผู้จัดการมฤดกนั้น จำเลยมิได้ยกขึ้นเป็นข้อต่อสู้ในศาลชั้นต้นเลย การที่จำเลยทำคำให้การว่าจำเลยไม่ทราบว่าโจทก์เป็นภรรยา พ.หรือไม่นั้นเป็นคนละเรื่องต่างหากจากเรื่องนี้ คำให้การในชั้นศาลชั้นต้นไม่กินความถึงว่าจำเลยคัดค้านอำนาจฟ้องของโจทก์ด้วย ข้อฎีกาของโจทก์ข้อนี้จึงต้องห้ามตามประมวลวิธีพิจารณาความแพ่ง ม.๒๔๙ ให้ยกฎีกาจำเลยเสียโดยพิพากษายืนตามศาลล่างทั้ง ๒