คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 129/2490

เช่าเคหะทำการค้าเป็นส่วนใหญ่ไม่อยู่ในความควบคุมตาม พ.ร.บ. ควบคุมค่าเช่า 2486

ผู้ให้เช่าบอกเลิกสัญญาเช่าโดยชอบแล้ว จึงมี พ.ร.บ. ความคุมค่าเช่า 2489 ดังนี้ จะใช้ พ.ร.บ.ฉะบับนี้มาบังคับไม่ได้ เพราะการอยู่ในเคหะที่เช่านั้น เป็นการอยู่โดยมะเลิด

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงตามศาลล่างว่า ห้องเช่ารายนี้จำเลยใช้ประกอบการค้าเป็นส่วนใหญ่ หาใช่อยู่อาศัยเป็นส่วนใหญ่ไม่ จึงไม่อยู่ในความคุ้มครองแห่ง พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขัน ๒๔๘๖ ส่วน พ.ร.บ. ควบคุมค่าเช่าฉะบับ พ.ศ. ๒๔๘๙ จะนำมาใช้แก่คดีนี้ไม่ได้เพราะออกใช้ภายหลังที่จำเลยละเมิดสิทธิในทรัพย์ของโจทก์ และขัดขืนอยู่โดยไม่มีอำนาจ จึงพิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลล่างซึ่งให้ขับไล่จำเลย