คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1296/2493

ฟ้องว่า จำเลยบังอาจเข้าไปอยู่ในห้องเช่าของโจทก์แล้ว ไม่ยอมออก ขอให้ขับไล่ จำเลยต่อสู้ว่า เช่าจากโจทก์ไม่ได้ผิดสัญญา เมื่อตัวโจทก์มาเบิกความว่าจำเลยขออยู่ในห้องชั่วคราว แล้วไม่ยอมออก ดังนี้จะว่าไม่บังอาจเพราะจำเลยเข้าอยู่โดยรับอนุญาตจากโจทก์และยกฟ้องเสียนั้นยังไม่ถนัด จำต้องพิจารณาตลอดถึงสิทธิแห่งการเช่าที่จำเลยยกขึ้นเป็นข้อต่อสู้ด้วย

โจทก์ฟ้องกล่าวว่า จำเลยและบริวารได้บังอาจเข้าไปอยู่ในห้องเช่าของนายประสิทธิบุตรนายประเสริฐ แล้วไม่ยอมออก จึงฟ้องขอให้ขับไล่

จำเลยต่อสู้ว่า ได้เข้าอยู่โดยเช่าจากโจทก์ ค่าเช่าวันละ 1 บาท

ศาลชั้นต้นฟังตามข้อต่อสู้ของจำเลย เห็นว่าจำเลยไม่ผิดสัญญาจึงพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์ เห็นว่า ตามคำเบิกความของนายประเสริฐเองว่าจำเลยขออยู่ในห้องชั่วคราว นายประเสริฐอนุญาตให้จำเลยอยู่ได้ดังนี้ แสดงว่าการเข้าอยู่ของจำเลยเป็นโดยโจทก์ยินยอมอนุญาตจำเลยมิได้เข้าอยู่โดยการบังอาจ โจทก์ฟ้องกล่าวว่าบังอาจข้อเท็จจริงที่ได้ความในทางพิจารณาต่างจากฟ้อง พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามคำนายประเสริฐดังกล่าว ก็ปรากฏอยู่ว่าจำเลยทั้งสองผู้อาศัยขัดขืนต่ออำนาจของผู้ให้อาศัย กล่าวคือไม่ยอมออกจากห้องที่อาศัยอยู่ เช่นนี้จะว่าไม่ใช่บังอาจและยกฟ้องโดยอาศัยเหตุดังที่ศาลอุทธรณ์อ้างอิงนั้นไม่ถนัด จำต้องพิจารณาตลอดถึงสิทธิแห่งการเช่าที่จำเลยยกขึ้นเป็นข้อต่อสู้นั้นด้วย

จึงพิพากษายกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ย้อนสำนวนให้พิจารณาใหม่