คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 130/2490

ปัญหาว่า ยางของกลางเป็นของหลวงหรือไม่และจำเลยได้ยักยอกไปจริงหรือไม่ เป็นปัญหาข้อเท็จจริง

ปัญหาว่า คดีโจทก์มีเหตุสงสัย ควรยกประโยชน์แห่งความสงสัยให้จำเลยตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 227 หรือไม่เป็นปัญหาข้อเท็จจริง

การที่ศาลชั้นต้นสั่งในฎีกาว่า "สำเนาให้โจทก์"นั้น ไม่ใช่คำอนุญาตให้ฎีกาได้ เป็นแต่คำสั่งรับฎีกาตามปกติเท่านั้น

คดีนี้ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้นให้ลงโทษจำเลยตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 131 แก้ไขเพิ่มเติม พ.ศ. 2484 มาตรา 3ให้จำคุก 5 ปี

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้คู่ความฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงไม่ได้ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 218 ข้อที่จำเลยคัดค้านว่ายางของกลางมิใช่ยางของหลวง และจำเลยมิได้ยักยอกยางเส้นนี้ ก็เป็นการคัดค้านในปัญหาข้อเท็จจริง และที่จำเลยว่าคดีนี้มีเหตุควรสงสัย แต่ศาลไม่ปฏิบัติตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 227 จึงเป็นปัญหาข้อกฎหมายนั้น ศาลฎีกาเห็นว่าคดีจะมีเหตุอันควรสงสัยหรือไม่นั้นเป็นปัญหาข้อเท็จจริง ส่วนที่ศาลชั้นต้นสั่งในฎีกาว่า "สำเนาให้โจทก์" นั้นเป็นการสั่งรับโดยปกติ หาใช่คำอนุญาตให้ฎีกาในข้อเท็จจริงตามมาตรา 221 ไม่พิพากษาให้ยกฎีกาจำเลย