คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1305/2480

ปลอมลายมือผู้ค้ำประกันลงในสัญญากู้ โดยผู้ให้กู้และผู้ถูกปลอมลายมือมิได้รู้เห็นยินยอมด้วยต้องมีความผิดฐานปลอมหนังสือตั้งใจปลอมลายมือชื่อเขาแม้จะเขียนไม่เหมือนก็ต้องมีผิด

ประมวลวิธีพิจารณาความอาญา ม. 194 218 จำเลยยื่นอุทธรณ์โดยกล่าวว่าขออุทธรณ์แต่ในข้อกฎหมาย แต่เมื่ออุทธรณ์ของจำเลยมีโต้เถียงข้อเท็จจริงมาด้วยเช่นนี้ ศาลอุทธรณ์ วินิจฉัยอุทธรณ์ในข้อเท็จจริงได้ด้วย คดีอาญาที่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้ลงโทษจำคุกจำเลย 1 ปี จำเลยฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้

ได้ความว่าจำเลยไปกู้เงิน ข. ๑๐๐๐ บาทได้ปลอมลายมือชื่อ ป.ลงในช่องผู้ค้ำประกันจำเลยผู้กู้ โจทก์จึงฟ้องขอให้ลงโทษฐานปลอมหนังสือ

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ พิพากษาต้องกันให้ลงโทษ จำเลยตาม ม. ๒๒๒ ๒๒๔ แห่ง กฎหมายอาญา

จำเลยฎีกาหลายข้อ

ศาลฎีกาตัดสินว่าฎีกาข้อ ๓ ที่ว่า จำเลยเขียนชื่อ ป. โดยความยินยอมของ ข. ย่อมไม่มีผิดนั้น เห็นว่าเมื่อจำเลยปลอมลายมือ ป.โดย ข. และ ป. ไม่รู้เห็นด้วยแล้วจำเลยก็ต้องมีผิด ฎีกาข้อ ๔ ที่ว่า ป. และ ข. ไม่เสียหายนั้น และจำเลยเขียนไม่เหมือนลายมืออันแท้จริงของ ป. และ ข. รู้เห็นด้วยนั้น เห็นว่าการปลอมลายมือชื่อเหมือนหรือไม่ ๆ สำคัญ ปัญหาอยู่ที่ว่าตั้งใจปลอมหรือไม่ศาลอุทธรณ์ฟังว่าตั้งใจปลอมแม้ไม่เหมือนก็มีผิด ส่วนเรื่องความเสียหายศาลอุทธรณ์ก็ว่าการปลอมนี้เสียหายแก่ ข. และ ป. แล้ว จำเลยจะ ฎีกาคัดค้านในข้อนี้มิได้ จึง พิพากษาให้ยกฎีกาจำเลยเสีย