โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามกฎหมายอาญามาตรา ๑๓๑,๓๑๙,๖๓ และที่แก้ไข พ.ศ.๒๔๗๗ ฉะบับที่ ๓ มาตรา ๓ ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้ยกฟ้อง โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้ศาลล่างทั้ง ๒ ฟังข้อเท็จจริงต้องกันมาว่า จำเลยเป็นข้าราชการตำรวจมีพิรุธว่าทำการยักยอกผู้บังคับบัญชาสั่งตั้งกรรมการสอบสวน กรรมการได้เสนอความเห็นขึ้นไปตามลำดับว่าควรจัดการฟ้องดังนี้ ศาลฎีกาจำต้องฟังข้อเท็จจริงตามที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยมา ปัญหามีว่าพนักงานอัยยการจะยื่นฟ้องจำเลยตามประมวลวิธีพิจารณาความอาญามามาตรา ๑๒๐ ได้หรือยัง ศาลฎีกาเห็นว่า การสอบสวนตามมาตรา ๑๒๐ นี้ต้องสอบสวนโดยพนักงานสอบสวนตามที่ระบุไว้ในประมวลวิธีพิจารณาอาญามาตรา ๒(๖) ประกอบด้วยมาตรา ๑๘ แต่ศาลล่างฟังข้อเท็จจริงมาว่าคดีนี้ผู้ทำการสอบสวนได้สอบสวนในฐานะเป็นกรรมการที่ผู้บังคับบัญชาแต่งตั้ง ก็ไม่มีทางที่ศาลนี้จะฟังว่าได้สอบสวนในฐานะเป็นพนักงานสอบสวนตามมาตรา ๒(๖) และมาตรา ๑๘ ได้อย่างไร ทั้งการวินิจฉัยของศาลล่างก็เป็นการวินิจฉัยมาจากพะยานหลักฐานในสำนวน คดีนี้จึงยังไม่มีการสอบสวนในความผิดที่จะฟ้องร้องเอาโทษแก่จำเลยได้ตามมาตรา ๑๒๐ ฟ้องจึงไม่เป็นฟ้องที่ควรรับไว้พิจารณา พิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์ให้ยกฎีกาโจทก์