คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1314/2493

โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยแจ้งความเท็จ จำเลยปฏิเสธทางพิจารณามีปลัดอำเภอพยานปากเดียวเบิกความว่า คำให้การที่จำเลยให้ไว้ชั้นสอบสวนไม่ตรงกับถ้อยคำที่จำเลยเบิกความเป็นพยานต่อศาล ทั้งไม่ได้ยืนยันว่าคำให้การของจำเลยอันไหนเป็นความจริงอันไหนเป็นความเท็จ เพียงเท่านี้จะชี้ขาดว่าคำให้การจำเลยที่ให้การไว้ชั้นสอบสวนเป็นความเท็จยังไมได้

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยแจ้งความเท็จขอให้ลงโทษจำเลยปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๑๑๘

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฏีกาเห็นว่า ทางพิจารณาโจทก์คงมีนายจำรัสปลัดอำเภอเป็นพยานปากเดียวว่า จำเลยให้การชั้นสอบสวนว่า นางสาวต๋าไม่ได้อยู่บ้านจำเลยในคืนวันที่ ๑๒ มีนาคม นางสาวต๋ากลับมาลบ้านจำเลยเป็นเวลาดึกแล้ว ซึ่งไม่ตรงกับถ้อยคำของจำเลยที่เบิกความเป็นพยานต่อศาลว่า นางสาวต๋าอยู่บ้านจำเลยตลอดคืนไม่ได้ไปไหนเลย เพียงเท่านี้จะชี้ขาดว่าคำให้การของจำเลยที่ให้การไวชั้นสอบสวนเป็นความเท็จยังไม่ได้ และนายจำรัสก็ไม่ได้ยืนยันว่าคำให้การของจำเลยอันไหนเป็นความจริง อันไหนเป็นเท็จ รูปคดียังไม่พอฟังลงโทษจำเลยได้

จึงพิพากษายืน