คดีนี้ มีปัญหามาสู่ศาลฎีกาเฉพาะในข้อที่ว่า จะริบสายสร้อยของกลางหรือไม่
ได้ความตามข้อหาโจทก์ และคำรับสารภาพของจำเลยว่า นางจรัล จำเลยจัดให้มีการเล่นพนันสลากกินรวบและนางจรัลจำเลยเป็นผู้ขายสลาก 100 ฉบับ ๆ ละ 10 บาท จัดให้มี 3 รางวัล ๆ ที่ 1 เป็นสายสร้อยคอทองคำ 1 สาย ราคา 630 บาท ทั้งนี้โดยจำเลยมิได้รับอนุญาตจากเจ้าพนักงาน เจ้าพนักงานจับจำเลยได้พร้อมสายสร้อยที่กล่าวแล้วขณะจับนางจรัลกำลังเอาสลากออกเร่ขายโดยเอาสายสร้อยนั้นแสดงให้ผู้ซื้อสลากดู ขายสลากยังไม่ทันหมดก็ถูกจับ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยผิดตามพระราชบัญญัติการพนัน 2478มาตรา 12 ให้ลงโทษปรับแต่สายสร้อยของกลางยังถือไม่ได้ว่าเป็นทรัพย์ที่เอาออกพนัน ในวงเล่นการพนัน จึงให้ยกคำขอเรื่องริบเสีย
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ ให้ริบสายสร้อยของกลาง
นางจรัลจำเลยฎีกา
ศาลฎีกาประชุมใหญ่แล้ว เห็นพ้องกับศาลอุทธรณ์ว่า การที่นางจรัลจำเลยเอาสายสร้อยของกลางออกแสดงแก่บุคคลทั่วไปว่า ใครซื้อสลากและสลากถูกรางวัลที่ 1 นางจรัลจะให้สายสร้อยของกลางแก่ผู้นั้นจำเลยอื่นจึงต่างซื้อสลากของนางจรัลจำเลยโดยเสี่ยงโชค หวังจะได้สายสร้อยของกลาง ดังนี้ย่อมเป็นการที่นางจรัลกับจำเลยเหล่านั้นได้เล่นการพนันกันแล้ว โดยนางจรัลจำเลยเอาสายสร้อยของกลางออกเป็นทรัพย์สินพนัน เพื่อใช้ให้แก่ผู้ถูกสลากรางวัลที่ 1 และในกรณีนี้ถือได้ว่า สถานที่ที่เล่นซื้อขายสลากกันนั้นเอง เป็นวงเล่นการพนันตามความมุ่งหมายของพระราชบัญญัติการพนัน 2478 มาตรา 10 ศาลอุทธรณ์พิพากษาชอบแล้ว
จึงพิพากษายืน