คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1369/2492

พระราชบัญญัติภาษีโรงเรือนและที่ดินให้ผู้รับประเมินเสียภาษีตามค่ารายปีของทรัพย์สิน

ค่ารายปีตาม พระราชบัญญัติภาษีโรงเรือนและที่ดินหมายถึงจำนวนเงินซึ่งทรัพย์สินนั้นสมควรจะให้เช่าได้ในปีหนึ่งๆ และให้ถือเอาค่าเช่าคำนวณค่ารายปี เงินกินเปล่าที่เจ้าของห้องเรียกจากผู้เช่านั้น จำเลยมิได้ต่อสู้แสดงให้เห็นว่าเป็นจำนวนเงินที่ต้องด้วยลักษณะค่ารายปีตามมาตรา 8 จำเลยจึงไม่มีอำนาจประเมินเรียกเก็บภาษีในเงินกินเปล่านั้น

โจทก์ฟ้องเรียกเงินภาษีโรงเรือนและที่ดินคืนจากจำเลย โดยอ้างว่าเรียกเก็บจากเงินที่ผู้เช่าให้แก่โจทก์เป็นค่าลงทุนปลูกสร้างด้วยเป็นการไม่ชอบ จำเลยให้การว่าโจทก์ได้เรียกเงินกินเปล่าจากผู้เช่า ไม่ใช่ผู้เช่าสมัครใจให้เป็นค่าลงทุนปลูกสร้าง แม้ผู้เช่าสมัครใจให้ จำเลยก็ประเมินเก็บภาษีได้ตามกฎหมาย ในที่สุดคู่ความตกลงขอให้ศาลวินิจฉัยว่าจำเลยมีสิทธิประเมินค่าภาษีในจำนวนเงินที่โจทก์ฟ้องหรือไม่ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยคืนเงิน 4,000 บาทกับดอกเบี้ยให้แก่โจทก์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามมาตรา 8 แห่ง พระราชบัญญัติภาษีโรงเรือนและที่ดิน ให้ผู้รับประเมินเสียค่าภาษีตามค่ารายปีของทรัพย์สิน และมาตรานี้ได้ระบุถึงค่ารายปีว่าหมายถึงจำนวนเงินซึ่งทรัพย์สินนั้นสมควรจะให้เช่าในปีหนึ่ง ๆ และให้ถือเอาค่าเช่าได้คำนวณค่ารายปี แต่ถ้าค่าเช่านั้นเป็นจำนวนที่ไม่สมควร เจ้าหน้าที่ก็มีอำนาจคำนวณเสียใหม่ได้ตามที่กล่าวมาแล้ว จะพึงเห็นว่าเจ้าหน้าที่ไม่มีอำนาจประเมิน หรือเรียกเก็บเกินกว่าที่กฎหมายระบุไว้ จำเลยมิได้ให้การต่อสู้ แสดงให้เห็นว่า เงินกินเปล่านั้นเป็นจำนวนเงินที่ต้องด้วยลักษณะค่ารายปีตามมาตรา 8 ฉะนั้นจำเลยจึงไม่มีอำนาจประเมินเรียกเก็บภาษีในเงินกินเปล่า

พิพากษายืน