คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1375/2493

ผู้ตายเมาสุราขึ้นไปก่อเหตุบนเรือนของจำเลย และใช้ขวดเหล้าใช้ไม้รุกไล่ตีจำเลย จำเลยจึงเอามีดที่ใช้สับเปลือกไม้กินหมากอยู่ในมือแทงตอบไป ย่อมฟังได้ว่าจำเลยทำการป้องกันตามกฎหมาย แต่ปรากฏว่าไม้ที่ผู้ตายใช้ตี เป็นเพียงไม้ไผ่ ถึงตีถูกก็ปรากฏว่าเพียงแต่ทำให้ฟกช้ำเท่านั้น การที่จำเลยใช้มีดมีคมปลายแหลมยาวคืบเศษแทงผู้ตายตรงหน้าอกโดยแรง มีดเข้าเนื้อทะลุในและแทงปักเข้าที่ซอกคออีกทีหนึ่ง จนลึกทะลุใน เป็นผลให้ผู้ตายล้มลงขาดใจตายโดยทันทีหรือเกือบจะทันทีเช่นนี้ ย่อมเป็นที่เห็นได้ว่าเป็นการกระทำเกินกว่าเหตุต้องมีโทษตามมาตรา 249,53

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยทั้งสองสมคบกันฆ่านายบัว คงพิทักษ์ตายโดยเจตนาขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 249, 63

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำคุกจำเลยคนละ 15 ปี ตามมาตรา 249

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า นายผึ่งผู้เดียวแทงนายบัวตายโดยเจตนาแต่เป็นการป้องกันชีวิต ทำเกินไปกว่าสมควรแก่เหตุ ส่วนนายวาลย์จำเลยไม่ได้กระทำผิดร่วมด้วย จึงพิพากษาแก้ว่า นายผึ่งจำเลยผิดตามมาตรา 249, 53 จำคุก 5 ปี ยกฟ้องปล่อยนายวาลจำเลยที่ 2 ไป

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า เมื่อข้อเท็จจริงฟังได้ว่า นายบัวเมาสุราขึ้นไปก่อเหตุบนเรือนนายผึ่ง และใช้ขวดเหล้าใช้ไม้รุกไล่ตีนายผึ่งเป็นชุลมุน นายผึ่งจึงเอามีดที่ใช้สับเปลือกไม้กินหมากอยู่ในมือแทงตอบไป ย่อมฟังได้ว่านายผึ่งจำเลยทำการป้องกันตามกฎหมาย แต่ไม้ที่นายบัวใช้ตีเป็นเพียงไม้ไผ่ถึงตีถูกก็ปรากฏว่าเพียงแต่ทำให้ฟกช้ำเท่านั้น การที่นายผึ่งจำเลยใช้มีดเหล็กมีคมปลายแหลมยาวถึงคืบเศษแทงเอาตรงหน้าอกนายบัว โดยแรงจนมีดเข้าเนื้อทะลุในและแทงปักเข้าที่ซอกคออีกทีหนึ่ง จนทะลุในเหมือนกัน เป็นผลให้นายบัวล้มลงขาดใจตายโดยทันที หรือเกือบจะทันที เช่นนี้ย่อมเป็นที่เห็นได้ว่า เป็นการกระทำเกินกว่าเหตุที่นายบัวรุกรานเอาตะบองไม้ไผ่ตีนายผึ่งจำเลย ศาลอุทธรณ์พิพากษามาชอบแล้ว สำหรับนายวาลย์จำเลยฟังว่า ไม่ได้กระทำผิดด้วย จึงพิพากษายืน