คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1379/2493

ขอยืมข้าวเขาครั้งหนึ่งแล้วถึงกำหนดไม่มีข้าวใช้จึงได้ขอยืมข้าวเขามาอีกแล้วตกลงกันกับเจ้าหนี้ว่า ให้ผู้ยืมใช้เป็นเงินจำนวนหนึ่งแล้วได้ทำสัญญากู้ยืมขึ้นไว้ 1 ฉบับ ระบุจำนวนเงินที่ตกลงกันนั้นไว้ดังนี้เจ้าหนี้ย่อมฟ้องร้องให้บังคับตามสัญญากู้นั้นได้

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยยืมเงินโจทก์ไป ๓๗๐๐ บาทแล้วไม่ชำระ และไม่ใช้ดอกเบี้ย จึงฟ้องเรียกต้นเงินและดอกเบี้ย

จำเลยปฏิเสธว่าเป็นเรื่องยืมข้าวกัน

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษาให้จำเลยใช้เงินโจทก์ ๑๕๐๐ บาท นอกนั้นให้ยก

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าจำเลยเบิกความอ้างเหตุที่จำเลยทำสัญญากู้เงินให้โจทก์ไว้ เนื่องจากจำเลยยืมข้าวของโจทก์ไป จำเลยยืมครั้งแรกแล้วถึงเวลาใช้ไม่มีข้าวใช้ ต่อมาจำเลยยืมอีก ข้าวที่ค้างครั้งก่อนและข้าวที่ยืมครั้งหลัง รวมทั้งข้าวดอกเบี้ยโจทก์จำเลยตกลงกันให้จำเลยใช้เป็นเงินตามจำนวนที่แจ้งไว้ในสัญญาฉบับที่โจทก์นำมาฟ้องนี้ ฉะนั้นการที่โจทก์ฟ้องคดีนี้ก็เป็นการฟ้องตามสัญญาที่เกิดขึ้นจากความตกลงของโจทก์จำเลยนั่นเอง เหตุที่จะอ้างว่าสัญญาไม่สมบูรณ์หามีไม่ จำเลยจึงต้องใช้เงินแก่โจทก์ตามหนังสือสัญญากู้ที่กล่าว

พิพากษาให้จำเลยใช้เงินแก่โจทก์ ๓๗๐๐ บาท กับดอกเบี้ย