คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 138/2492

ของที่ถูกลักไปโดยไม่ปรากฏเหตุอื่นอีก ยังเรียกไม่ได้ว่าเป็นของตกของหายตามความหมายกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 318 (อ้างฎีกา 738/2481)

โจทก์กล่าวในฟ้องเพียงว่า ไซของกลางเป็นของที่ถูกลักแล้วจับได้จากจำเลย เมื่อไม่ปรากฏเหตุอื่นใดอีก ลงโทษจำเลยตามมาตรา 318 ไม่ได้

โจทก์ฟ้องว่า คนร้ายได้ลักไซดักปลาของนายโสมไป เจ้าพนักงานจับจำเลยได้พร้อมด้วยไซของนายโสมทั้งนี้โดยจำเลยเก็บเอาไซที่ถูกลักไม่แจ้งความต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ ตามที่ กฎหมายบังคับไว้สำหรับการเก็บของตกของหาย ขอให้ลงโทษตาม กฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 318 จำเลยให้การว่าเก็บไซของกลางได้กลางป่าก่อนหน้าถูกจับ 3 วัน โจทก์จำเลยไม่สืบพยาน ศาลเรียกสำนวนการสอบสวน แล้วฟังว่าเจ้าทุกข์ไม่ได้ร้องทุกข์ พิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าเจ้าทรัพย์แจ้งต่อผู้ใหญ่บ้านให้จับจำเลยนับว่าเป็นการร้องทุกข์ตาม กฎหมายแล้วพิพากษายกคำพิพากษาศาลชั้นต้น ให้ศาลชั้นต้นวินิจฉัยข้อเท็จจริง แล้วพิพากษาใหม่

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ตามฟ้องของโจทก์ไม่ได้กล่าวว่า ไซเป็นของตกของหาย กล่าวแต่ว่าเป็นของถูกลักแล้วจับได้จากจำเลย ๆ ไม่ได้ไปแจ้งความ ของที่ถูกลักไปโดยไม่ปรากฏเหตุอื่นใดอีก ยังเรียกไม่ได้ว่าเป็นของตกของหาย ตามความหมาย มาตรา 318

พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง