คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1381-1388/2508

เมื่อข้อเท็จจริงฟังได้ว่า จำเลยเชื่อโดยสุจริตใจว่าที่สาธารณสมบัติของแผ่นดินซึ่งจำเลยเข้าครอบครองอยู่นั้นเป็นที่ของตน ฉะนั้น การที่จำเลยไม่ยอมออกจากที่พิพาทตามคำสั่งนายอำเภอโดยอ้างว่าที่พิพาทเป็นของตนนั้น จึงมีเหตุอันสมควรเป็นข้อแก้ตัวให้พ้นผิดฐานขัดคำสั่งเจ้าพนักงานตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 368 ได้

คดีทั้ง 8 สำนวนศาลพิจารณาพิพากษารวมกัน

โจทก์ฟ้องว่า นายอำเภอท่าอุเทนได้มีคำสั่งให้จำเลยซึ่งบังอาจเข้าครอบครองทำประโยชน์ในบริเวณที่ดินสาธารณประโยชน์ ซึ่งรัฐบาลได้สงวนไว้เป็นที่ทำเลเลี้ยงสัตว์ ละเว้นการเข้าครอบครองภายใน 90 วัน จำเลยได้ขัดขืนไม่ปฏิบัติตามคำสั่งอันชอบด้วยกฎหมายของนายอำเภอขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 368

จำเลยต่อสู้ว่า ที่ดินตามที่โจทก์ฟ้องไม่ใช่ที่ดินสงวนจำเลยได้เข้าครอบครองโดยขอจับจองและได้รับใบเหยียบย่ำมาโดยชอบจำเลยไม่มีเจตนาที่จะขัดขืนคำสั่ง

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดดังโจทก์ฟ้อง

จำเลย 7 สำนวนอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า จำเลยได้ครอบครองทำนาในที่พิพาทมาประมาณ16 ปีแล้ว มีใบเหยียบย่ำและแจ้งการครอบครองตามแบบ ส.ค.1 ทั้งเสียภาษีบำรุงท้องที่อย่างเป็นเจ้าของตลอดมา การทำแผนที่แสดงอาณาเขตที่สาธารณะเพิ่งทำภายหลังที่นายอำเภอมีคำสั่งให้จำเลยออกจากที่พิพาท พฤติการณ์เหล่านี้แสดงว่าจำเลยเชื่อโดยสุจริตใจว่าที่พิพาทเป็นของตน ฉะนั้น การที่จำเลยไม่ยอมออกจากที่พิพาทตามคำสั่งนายอำเภอโดยอ้างว่าที่พิพาทเป็นของตนนั้น จึงมีเหตุอันสมควรเป็นข้อแก้ตัวให้พ้นผิดฐานขัดคำสั่งตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 368 ได้ พิพากษายืน