คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1399/2479

ทนายความเขียนคำร้องคำแถลงว่า ผู้พิพากษาที่เซ็นสั่งมีสาเหตุกับตัวทนายแลว่าเขียนคำพิพากษาไม่ถูกต้องกับความจริงนั้นเป็นการใช้ถ้อยคำไม่เคารพแลหมิ่นประมาทผู้พิพากษา ต้องห้ามตามข้อบังคับว่าด้วยมรรยาททนายความ พ.ศ.2458 ข้อ 1

คดีได้ความว่าจำเลยได้เขียนคำร้อง คำร้องฎีกาอุทธรณ์ และคำแถลงรวมหลายฉะบับ ปรากฎข้อความบางตอนว่า "ผู้พิพากษาที่เซ็นสั่งมีสาเหตุกับตัวทนาย" เชื่อไม่ได้ว่า หลวงเมธีนฤปกรณ์จะเขียนคำพิพากษาถูกต้องกับความจริง หลวงเมธีฯคงจะคิดว่ามีอำนาจเหนือศาลอุทธรณ์"

จำเลยต่อสู้ว่า ถ้อยคำที่จำเลยกล่าวเป็นถ้อยคำที่ปรากฎในสำนวนความแลไม่เป็นการรุนแรงเกินสมควรแลว่าไม่เป็นความผิด

ศาลฎีกาเห็นว่า การกระทำของจำเลยต้องด้วยข้อห้ามตามข้อบังคับว่าด้วยมรรยาททนายความ พ.ศ. ๒๔๕๘ ข้อ ๑ เพราะเป็นถ้อยคำที่ไม่เคารพแลหมิ่นประมาทผู้พิพากษาหาใช่ถ้อยคำของเนื้อเรื่องในประเด็นแห่งคดีไม่ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์ ซึ่งลงโทษจำเลยโดยห้ามมิให้ว่าความมีกำหนด ๖ เดือน