คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1418/2493

ฟ้องหาว่า เขาขับรถยนต์โดยประมาทปราศจากความระมัดระวังอันควรเป็นวิสัยของปกติชน เป็นเหตุให้ชนรถผู้อื่นเสียหายและเกิดบาดเจ็บสาหัส ขอให้ลงโทษตาม พ.ร.บ.จราจรทางบก 2477 และ กฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 259 ดังนี้ เมื่อฟ้องมิได้บรรยายว่าจำเลยมีความประมาทอย่างไร อันเป็นลักษณะของคดีที่จะทำให้จำเลยรู้ข้อหาในความประมาทของตนได้ จัดว่าเป็นฟ้องไม่สมบูรณ์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158(5) (อ้างฎีกาที่ 241/2493) (ประชุมใหญ่ ครั้งที่ 2/2484)

โจทก์ฟ้องกล่าวว่า จำเลยได้ฝ่าฝืนกฎหมายและข้อบังคับกล่าวคือจำเลยได้ขับรถยนต์รับจ้างโดยสารไปตามถนนหลวงด้วยความประมาทปราศจากความระมัดระวังอันควรเป็นวิสัยของปกติชน เป็นเหตุให้ชนรถจักรยาน 3 ล้อพ่วงข้าง ซึ่งเด็กชายฮั่งเตี๋ยงขับขี่สวนทางมาได้รับความเสียหาย และเป็นเหตุให้เด็กชายฮั่งเตี๋ยงบาดเจ็บสาหัส ขอให้ลงโทษ

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง โดยวินิจฉัยว่า ฟ้องขาดรายละเอียดแห่งลักษณะประมาท

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาโดยที่ประชุมใหญ่เห็นว่า ฟ้องโจทก์มิได้บรรยายว่าจำเลยมีความประมาทอย่างไร อันเป็นลักษณะสำคัญของคดีที่จะทำให้จำเลยรู้ข้อหาในความประมาทของตนได้ จัดว่าเป็นฟ้องที่ไม่สมบูรณ์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158(5) และศาลฎีกาได้เคยวินิจฉัยไว้ฎีกาที่ 241/2493 แล้ว

พิพากษายืน