คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1419/2493

ต้นกะถินปลูกอยู่ในเขตที่ดินติดต่อกันระหว่าง 2 ฝ่ายต่างฝ่ายก็อ้างว่า ตนเป็นเจ้าของต้นกะถินนั้น เมื่อฝ่ายหนึ่งตัดกิ่งกะถินโดยถือว่าเป็นของ ๆ ตน ดังนี้จะเรียกว่าฝ่ายนั้นบังอาจทำอันตรายแก่ทรัพย์ของผู้อื่นตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา + ยังไม่ได้

โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยบังอาจใช้มีดฟันต้นกะถินของนางหนูจันทร์ขาดไป ๑ กิ่งราคา ๒๐ บาทโดยไม่มีอำนาจโดยชอบด้วยกฎหมาย และด่าหมิ่นประมาทนางหนูจันทร์ซึ่งหน้า ขอให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๓๒๔, ๓๓๙(๒)

จำเลยปฏิเสธว่าไม่ได้ด่า และต่อสู้ว่าต้นกะถินเป็นของจำเลยปลูกอยู่ในที่ของจำเลย

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ในเรื่องด่าหมิ่นประมาทนั้นศาลอุทธรณ์ไม่ได้รับฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยด่านางหนูจันทร์ดังฟ้อง คดีจึงต้องห้ามฎีกาตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา ๒๑๙

ส่วนในเรื่องตัดต้นกะถินนั้น ปรากฎว่าต้นกะถินปลูกอยู่ในเขตที่ติดต่อกัน ต่างฝ่ายต่างก็อ้างว่าตนเป็นเจ้าของและก็มิได้พยายามนำสืบให้ประจักษ์แจ้งว่าเป็นของใครแน่ จำเลยติดกิ่งกะถินโดยจำเลยถือว่าเป็นของ ๆ จำเลย ดังนี้จะเรียกว่าจำเลยบังอาจทำอันตรายทรัพย์ของผู้อื่นยังไม่ได้

จึงพิพากษาให้ยกฎีกาของโจทก์