คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 144/2498

บทบัญญัติแห่ง ม. 38,39 แห่ง พ.ร.บ.ป่าไม้ไม่ใช้บังคับแก่ไม้ที่ได้มาโดยมิชอบด้วย ก.ม. การนำไม้ที่ได้มาโดยผิด ก.ม. เคลื่อนที่โดยไม่มีใบเบิกทางกำกับไปจึงไม่เป็นผิดตามมาตราทั้งสองนี้

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยสมคบกันนำไม้สักแปรรูป ๑.๘๓ เมตรลูกบาศก์ซึ่งเป็นของกลางในคดีอาญาแดงที่ ๑๖๖/๒๔๙๖ เคลื่อนที่ออกจากตำบลลี้ อำเภอลี้ ไปยังตำบลมะกอก อำเภอป่าขาง จังหวัดลำพูน โดยไม่มีใบเบิกทางขอให้ลงโทษ

จำเลยปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นเห็นว่าฟ้องโจทก์ไม่ครบองค์ความผิด และการที่นำไม้ที่ลักลอบตัดเคลื่อนที่ไม่เป็นผิดตามโจทก์ฟ้อง พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าฟ้องโจทก์ชอบแล้ว พิพากษายกคำพิพากษาศาลชั้นต้นให้ดำเนินกระบวนพิจารณาพิพากษาใหม่ตามรูปคดี

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าการที่จำเลยนำไม้ที่ได้มาโดยมิชอบด้วย ก.ม. เคลื่อนย้ายไปนั้น จำเลยย่อมจะขอใบเบิกทางต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ไม่ได้ จำเลยจึงไม่ผิดตาม บท ก.ม.ที่โจทก์อ้าง พ.ร.บ.ป่าไม้ พ.ศ. ๒๔๘๔ ม. ๓๘, ๓๙ ให้มีใบเบิกทางเฉพาะแต่การได้ไม้มาโดยชอบด้วย ก.ม. เท่านั้น จึงพิพากษากลับให้ยกฟ้องโจทก์ตามศาลชั้นต้น