คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1442/2492

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยทำผิดคืนวันที่ 3 เมษายน 2491เวลากลางคืน พยานโจทก์ว่าเกิดเหตุคืนวันแรม 9 ค่ำ เดือน4 เวลาประมาณ 5 นาฬิกา รุ่งขึ้นเป็นวันแรม 10 ค่ำซึ่งตรงกับวันที่ 3 เมษายน ดังนี้ ข้อเท็จจริงที่ได้ความตามทางพิจารณา หาต่างกับฟ้องไม่

โจทก์ฟ้องหาว่า เมื่อคืนวันที่ 3 เมษายน 2491 จำเลยได้ลักทรัพย์ของนางสาคร และนายจำปาไป ขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 296 จำเลยปฏิเสธ นายจำปาขอเป็นโจทก์ร่วม ศาลอนุญาต ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ว เห็นว่า ข้อเท็จจริงทางพิจารณาต่างกับฟ้อง พิพากษายกฟ้อง โดยไม่ได้อาศัยข้อเท็จจริง ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ศาลชั้นต้นชี้ขาดข้อเท็จจริง แล้วพิพากษาใหม่

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า พยานโจทก์ทุกคนเบิกความว่า เกิดเหตุคืนวันแรม 9 ค่ำ เดือน 4 เวลาประมาณ 5 นาฬิกาและนายเถาพยานโจทก์เบิกความต่อไปว่า รุ่งจากคืนเกิดเหตุเป็นวันแรม 10 ค่ำ ซึ่งตรงกับวันที่ 3 เมษายน และท้ายฟ้องโจทก์กล่าวว่า จำเลยกระทำผิดในตอนกลางคืนตอนต้นของวันที่ 3 เมษายน ซึ่งนับจากเวลา 00.00 นาฬิกามาจนเวลารุ่งเช้า เพราะเวลานั้นเป็นเวลากลางคืนตามกฎหมาย ฉะนั้นตามที่โจทก์หาว่าจำเลยทำผิดในวันที่ 3 เมษายน 2491 เวลากลางคืนนั้นหาแตกต่างกับคำพยานไม่

พิพากษายืน