คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1447/2482

กรมการอำเภอออกคำสั่งให้จำเลยรื้อสิ่งปลูกสร้างออกไปจากที่ดินซึ่งอ้างว่าเป็นที่สาธารณะ ฝ่ายจำเลยต่อสู้กรรมสิทธิ์ และในชั้นฟ้องขอให้ลงโทษจำเลย โจทก์ก็แสดงไม่ได้ว่าเป็นที่สาธารณะดังนี้ ลงโทษจำเลยไม่ได้.

ข้อเท็จจริงได้ความว่า ที่พิพาทนี้จำเลยได้ขอรังวัดออกโฉนดเมื่อ พ.ศ.๒๔๗๗ กำนันท้องที่ได้คัดค้านว่า เป็นที่สาธารณะ ทางหอทะเบียนที่ดินให้นายอำเภอนำหลักฐานมาแสดงและรอฟังอยู่ ๓ ปีแล้ว โจทก์จึงฟ้องคดีนี้

ศาลชั้นต้นห็นว่า โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยขัดคำสั่ง ฝ่ายจำเลยต่อสู้เถียงกรรมสิทธิ์ที่ดินคดีจึงควรเป็นคดีแพ่ง จึงพิพากษายกฟ้องโจทก์

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าคำสั่งหรือคำบังคับบัญชาตามกฎหมายอาญา ม.๓๓๔(๒) นั้น หมายถึงคำสั่งหรือคำบังคับบัญชาของเจ้าพนักงานผู้มีอำนาจสั่ง เพื่อให้เป็นไปตามกฎหมายบทใดบทหนึ่งซึ่งบังคับให้บุคคลผู้รับคำสั่งต้องกระทำตาม ฉะนั้นการที่จำเลยไม่ทำตามเพราะถือว่าได้ครอบครองที่รายนี้มา ๑๕ ปี จึงยังไม่มีความผิด จึงพิพากษายืนตามศาลชั้นต้น

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่า ที่พิพาทที่ได้เกิดปัญหาโต้เถียงกรรมสิทธิ์กัน โจทก์ไม่มีหลักฐานแสดงให้ฟังได้ว่า ที่พิพาทเป็นทางหลวงหรือ ทางสาธารณะอันอำเภอจะมีสิทธิ์ออกคำสั่งได้โดยชอบ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์