คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1448/2530

การสั่งคำร้องขอทุเลาการบังคับตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 231 เป็นอำนาจโดยเฉพาะของศาลแต่ละชั้น เมื่อปรากฏว่าจำเลยอุทธรณ์คำพิพากษาศาลชั้นต้นและยื่นคำร้องขอทุเลาการบังคับต่อศาลอุทธรณ์ ย่อมเป็นอำนาจของศาลอุทธรณ์ที่จะสั่ง โจทก์จะฎีกาคำสั่งดังกล่าวต่อศาลฎีกาไม่ได้.(ที่มา-ส่งเสริม)

มูลคดีนี้เนื่องจากศาลชั้นต้นพิพากษาให้โจทก์จำเลยหย่าขาดจากการเป็นสามีภรรยากัน และให้จำเลยแบ่งสินสมรสแก่โจทก์กับให้จำเลยจ่ายค่าเลี้ยงชีพแก่โจทก์เดือนละ 2,000 บาทนับแต่วันฟ้องจนกว่าโจทก์จะสมรสใหม่

จำเลยอุทธรณ์และยื่นคำร้องขอทุเลาการบังคับตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น

ศาลอุทธรณ์สั่งคำร้องว่าการหย่าโดยคำพิพากษามีผลตั้งแต่เวลาที่คำพิพากษาถึงที่สุด คำพิพากษาศาลชั้นต้น ยังไม่ถึงที่สุด จึงยังไม่ต้องปฏิบัติตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น ไม่มีเหตุที่จะขอทุเลาการบังคับไว้ในระหว่างอุทธรณ์ให้ยกคำร้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า "เห็นว่าคำสั่งเรื่องขอทุเลาการบังคับตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 231 นั้นเป็นอำนาจของศาลแต่ละศาลเป็นขั้น ๆ ไปเมื่อศาลอุทธรณ์มีคำสั่งแล้วจะฎีกาไม่ได้ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

พิพากษายกฎีกาของโจทก์ คืนค่าขึ้นศาลทั้งหมดแก่โจทก์ค่าทนายความให้เป็นพับ".