คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1471/2494

การเช่าทรัพย์สินนั้น ปกติฝ่ายผู้ให้เช่าย่อมเพ่งเล็งถึงคุณสมบัติของผู้เช่าว่าจะสมควรได้รับความไว้วางใจในการใช้ทรัพย์ที่เช่าและในการดูแลรักษาทรัพย์ที่เช่าหรือไม่ ฉะนั้นสิทธิของผู้เช่าจึงมีสภาพเป็นการเฉพาะตัว เมื่อผู้เช่าตาย สัญญาเช่าก็เป็นอันระงับ ไม่ตกทอดไปยังทายาท

โจทก์ฟ้องว่า นางเอง แซ่ตั้ง เช่าโรงเรือนจากโจทก์มีกำหนด ๓ ปี ต่อมานางเองถึงแก่กรรม สัญญาเช่าจึงเป็นอันสิ้นไป จำเลยเป็นบุตรนางเอง มีหนังสือขอรับเป็นผู้เช่าต่อไป โจทก์ปฏิเสธ แต่จำเลยไม่ยอมออก จึงขอให้ขับไล่

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากาายกคำพิพากษาศาลแพ่ง ให้ดำเนินการพิจารณาในประเด็นค่าเสียหายแล้วพิพากษาใหม่

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า นางเองเช่าโรงเรือนพิพาทเพื่อประกอบการค้าท่าเรือ จึงไม่ได้รับความคุ้มครองตามพ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯลฯ

ส่วนข้อที่ฎีกาว่า สัญญาเช่ายังไม่ครบ ก็ปรากฎว่านางเองผู้เช่าตายเสียแล้ว สัญญาจึงเป็นอันระงับไปสิทธิของผู้เช่ามีสภาพเป็นการเฉพาะตัว ไม่ตกทอดไปยังทายาท

จึงพิพากษายืน