คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1478/2493

ทายาทได้แบ่งปันมรดกกันเป็นส่วนสัดและเข้าครอบครองเป็นกิจปฏิบัติถูกต้องตามกฎหมายแล้ว ภายหลังจะเถียงว่าการแบ่งใช้ไม่ได้ เพราะไม่ได้ทำเป็นหนังสือตาม ป.ม.แพ่งฯมาตรา 1750 วรรคหลังย่อมไม่ได้ เพราะการแบ่งได้กระทำถูกต้องตามมาตรา 1750 วรรคแรกแล้ว

โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากที่ดินพิพาท โดยอ้างว่าเป็นของบิดามารดาโจทก์แล้วตกทอดเป็นมรดกตกแก่โจทก์จำเลยบุกรุก

ศาลชั้นต้นฟังข้อเท็จจริงว่า มรดกรายนี้ได้มีการแบ่งกันในระหว่างทายาทรวมทั้งโจทก์ด้วย ในปีเดียวกับที่โจทก์ฟ้องคดี เฉพาะนาพิพาทตกได้แก่จำเลยครอบครองมาโดยชอบแล้วสำหรับโจทก์ได้รับส่วนแบ่งนาแปลงอื่นไปแล้วโจทก์ไม่มีสิทธิอันใดในที่พิพาท จึงพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกาว่า การแบ่งมรดกมิได้ทำเป็นหนังสือตามที่บัญญัติไว้ใน ป.ม.แพ่งฯมาตรา ๑๗๕๐ วรรคหลัง ต้องเป็นโมฆะ

ศาลฎีกาเห็นว่าตามมาตรา ๑๗๕๐ วรรคแรกมีว่า "การแบ่งปันทรัพย์มรดกนั้น อาจทำได้โดยทายาทต่างเข้าครอบครองทรัพย์สินเป็นส่วนสัด"

นายรายนี้ได้แบ่งกันเป็นส่วนสัดและเข้าครอบครองแล้ว เป็นกิจปฏิบัติอันถูกต้องตามกฎหมายโจทก์อ้างวรรคหลังมาตรา ๑๗๕๐ ไม่ตรงกับรูปคดี จึงฟังไม่ขึ้น

พิพากษายืน