คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1480/2492

จำเลยได้รับมฤดกอาวุธปืนจากบิดาจำเลย ซึ่งได้รับอนุญาตให้มีโดยชอบด้วยกฎหมาย แต่จำเลยมิได้ไปแจ้งความขอรับมฤดกภายในกำหนดของกฎหมายและการกระทำของจำเลยอยู่ในระหว่างใช้ พ.ร.บ.อาวุธปืน 2477 โจทก์จะเปลี่ยนฐานความผิดมาฟ้องขอให้ลงโทษฐานมีอาวุธปืนโดยมิได้รับอนุญาตตาม พ.ร.บ.อาวุธปืน 2490 มาตรา 7, 72 ไม่ได้

ประชุมใหญ่ครั้งที่ 26/2492

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยมีปืนยาว ๑ กระบอกไว้โดยมิได้รับอนุญาต ขอให้ลงโทษตาม พ.ร.บ.อาวุธปืน ๒๔๙๐ มาตรา ๗,๗๒ จำเลยให้การว่าปืนของกลางเป็นของบิดาจำเลย ได้รับอนุญาตให้มีชอบด้วยกฎหมาย บิดาจำเลยตายเมื่อเดือน ๗ พ.ศ.๒๔๗๗ ใบทะเบียนยังไมขาดอายุ จำเลยนำปืนมาขอรับอนุญาตมฤดก จึงถูกฟ้อง โจทก์แถลงว่าปืนของกลางมีใบอนุญาต มีชื่อนางผิดเป็นเจ้าของจริงแต่ที่ฟ้องก็เพื่อขอให้ลงโทษฐานมีปืนโดยมิได้รับอนุญาตโจทก์ จำเลยไม่สืบพะยาน ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาได้วินิจฉัยโดยที่ประชุมใหญ่เห็นว่า กรณีเรื่องนี้เป็นเรื่องความผิดฐานรับมฤดกอาวุธปืน แล้วมิได้แจ้งความและขอรับอนุญาตต่อนายทะเบียนท้องที่ภายในกำหนด อันเป็นความผิดตามพ.ร.บ. อาวุธปืน ๒๔๗๗ มาตรา ๔๕,๕๘ แต่โจทก์มาเปลี่ยนความผิดเป็นว่า จำเลยมีอาวุธปืนโดยมิได้รับอนุญาตตาม พ.ร.บ.อาวุธปืน ๒๔๙๐ มาตรา ๖๔, ๘๓ ศาลก็ลงโทษจำเลยไม่ได้ เพราะความผิดสองฐานมีลักษณะต่างกันมาก

พิพากษายืน