คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1482/2500

โจทก์ได้ใช้สิทธิไถ่ถอนการขายฝากที่สวนและนาจากจำเลยก่อนถึงวันครบกำหนดตามหนังสือสัญญาขายฝาก หากจำเลยไม่ไปรับการไถ่ถอนตามที่ได้ตกลงนัดหมายไว้กับโจทก์โดยมิใช่ความผิดของโจทก์ โจทก์ย่อมมีสิทธิขอไถ่ถอนสัญญาขายฝากรายนี้ได้ จำเลยจะยกประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 496 มาเป็นเหตุให้โจทก์เสียสิทธิมิได้ (อ้างฎีกาที่ 670/2498)

ได้ความว่าโจทก์ได้ใช้สิทธิขอไถ่ถอนการขายฝากที่สวนและนารายพิพาทจากจำเลยก่อนถึงวันครบกำหนดตามหนังสือสัญญาขายฝาก หากแต่จำเลยไม่ไปรับการไถ่ถอนตามที่ได้ตกลงนัดหมายไว้กับโจทก์ โดยมิใช่ความผิดของโจทก์ที่มิได้ปฏิบัติตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 496 ซึ่งบัญญัติว่า ถ้าในสัญญา (ขายฝาก) มีกำหนดเวลาไถ่ต่ำกว่า 10 ปีหรือ 3 ปีไซร้ ท่านว่าหาอาจจะขยายเวลานั้นในภายหลังได้ไม่

ศาลฎีกาพิพากษายืนตามศาลล่างทั้งสองให้จำเลยรับการไถ่ถอนที่สวนและนาตามสัญญาขายฝากรายนี้จากโจทก์

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้ศาลล่างทั้งสองฟังข้อเท็จจริงดังกล่าวข้างต้น จำเลยจะยกประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 496 มาเป็นเหตุให้โจทก์เสียสิทธิมิได้ โจทก์จึงมีสิทธิขอไถ่ถอนสัญญาขายฝากรายนี้ได้ เทียบตามฎีกาที่ 670/2498