คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1482/2500

โจกท์ได้ใช้สิทธิไถ่ถอนการขายฝากที่สวนและนาจากจำเลยก่อนถึงวันครบกำหนดตามหนังสือสัญญาขายฝาก หากจำเลยไม่ไปรับการไถ่ถอนตามที่ได้ตกลงนัดหมายไว้กับโจทก์โดยมิใช่ความผิดของโจทก์ โจทก์ย่อมมีสิทธิขอไถ่ถอนสัญญาขายฝากรายนี้ได้ จำเลยจะยก ป.พ.พ. มาตรา 496 มาเป็นเหตุให้โจทก์เสียสิทธิมิได้.

เรื่อง ขอไถ่ถอนการขายฝาก

ได้ความว่าโจทก์ได้ใช้สิทธิขอไถ่ถอนการขายฝากที่สวนและนารายพิพาทจากจำเลยก่อนถึงวันครบกำหนดตามหนังสทอสัญญาขายฝาก หากแต่จำเลยไม่ไปรับการไถ่ถอนตามที่ได้ตกลงนัดหมายไว้กับโจทก์ โดยมิใช่ความผิดของโจทก์ที่มิได้ปฏิบัติตาม ป.พ.พ.มาตรา ๔๔๖ ซึ่งบัญญัติว่า ถ้าในสัญญา (ขายฝาก)มีกำหนดเวลาไถ่ตำกว่า ๑๐ ปีหรือ ๓ ปีไซร้ ท่านว่าหาอาจจะขยายเวลานั้นในภายหลังได้ไม่

ศาลฏีกาพิพากษายืนตามศาลล่างทั้งสองให้จำเลยรับการไถ่ถอนที่สวนและนาตามสัญญาขายฝากรายนี้จากโจทก์

ศาลฏีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้ศาลล่างทั้งสองฟังข้อเท็จจริงดังกล่าวข้างต้น จำเลยจะยก ป.พ.พ.มาตรา ๔๙๖ มาเป็นเหตุให้โจทก์เสียสิทธิมิได้ โจทก์จึงมีสิทธิขอไถ่ถอนสัญญาขายฝากรายนี้ได้ เทียบตามฎีกาที่ ๖๗๐/๒๔๙๘.