คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1494/2479

พฤตติการณ์ที่ถือว่าเป็นการป้องกันตัว พอสมควรแก่เหตุ ประมวลวิธีพิจารณาอาญา ม.218-222 ในคดีอาญาที่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้จำคุกจำเลย 5 ปีเช่นนี้ โจทก์ฎีกาได้แต่ในปัญหาข้อกฎหมาย และในการวินิจฉัยปัญหาข้อกฎหมายนั้นศาลฎีกาต้องฟังข้อเท็จจริงตามที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยมา

คดีนี้ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันมาว่า ที่จำเลยฟัน ท.ถึงแก่ความตายนั้นเป็นการป้องกันตัวเกินสมควรแก่เหตุ ให้จำคุกจำเลย ๕ ปีตาม ม.๒๔๙-๕๓

โจทก์ฎีกาว่ากิริยาของจำเลยไม่เรียกว่าเป็นการป้องกัน

ศาลฎีกาตัดสินว่าคดีนี้ต้องฟังข้อเท็จจริงตามศาลล่างทั้ง ๒ ว่าจำเลยกับ ท.เทลาะกันเรื่องจำเลยดีบุตร์จำเลยซึ่งเป็นหลาน ท. ท.เดินตรงเข้ามาที่จำเลยแล้วพูดว่า เดี๋ยวพ่อฆ่าเสียนี่ จำเลยเข้าใจว่า ท. จะแย่งมีดทำร้ายจำเลย ๆ จึงฟัน ท.ถูกปั้นเองทีหนึ่ง และดั้งจมูกอีกทีหนึ่ง ท.ตาย ปรากฎด้วยว่า ท.ผู้นี้เป็นคนติดกันชามีนิสสัยดุร้าย จึงพอเห็นได้ว่าที่จำเลยฟัน ท.ไปครั้งแรกนั้นนับว่าเป็นการป้องกันตัวแล้ว แต่ที่จำเลยฟันซ้ำไปในเวลาติดฟันกันนั้นยังเกี่ยวเนื่องในกิริยาป้องกันตัวในวาระเดียวกันนั้นเอง จึงพิพากษายืนตามศาลล่างทั้ง ๒ ให้ยกฎีกาโจทก์