คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1495/2496

มาตรา 326 มิได้บังคับให้ลูกหนี้ต้องมีใบรับชำระหนี้มาแสดงเมื่อลูกหนี้ผู้รับฝากได้ชำระเงินที่ได้รับฝากคืนให้ฝากแล้ว แม้ผู้ฝากจะยังยึดถือหนังสือที่เป็นหลักฐานแห่งหนี้อยู่ ผู้ฝากก็ฟ้องเรียกเงินอีกไม่ได้

โจทก์ฟ้องเรียกเงินฝาก จำเลยต่อสู้ว่าได้ใช้เงินคืนแล้วแต่เอกสารการฝากเงินยังอยู่ที่โจทก์และจำเลยไม่มีใบเสร็จรับเงินมาแสดงศาลฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยชำระเงินฝากคืนแล้ว ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายดังนี้ "ข้อที่โจทก์ฎีกาว่าโจทก์มีสัญญาฝากอันเป็นหลักฐานแห่งหนี้ยึดถืออยู่ การชำระหนี้จำเลยต้องให้โจทก์ทำใบเสร็จรับเงินจดแจ้งข้อความระงับหนี้ไว้ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 326 นั้น ได้พิจารณาแล้วเห็นว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องโจทก์ฟ้องเรียกเงินฝากจากจำเลย ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 657 และ 672 หาได้บังคับให้มีหลักฐานเป็นหนังสืออย่างใดไม่ และตามมาตรา 326 ซึ่งโจทก์ยกขึ้นอ้างก็มิได้บังคับให้จำต้องรับใบสำคัญในการชำระหนี้ เป็นแต่กล่าวว่า ผู้ชำระหนี้ชอบที่จะได้รับใบสำคัญเท่านั้น หาได้บังคับให้จำต้องรับไม่ เมื่อข้อเท็จจริงฟังได้ว่าโจทก์ได้รับชำระหนี้รายนี้แล้ว จะพิพากษาให้จำเลยชำระหนี้อีกจึงไม่ชอบ"

พิพากษายืนให้ยกฟ้อง