คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1546/2497

ในคดีความผิดต่อส่วนตัว แม้จำเลยฝ่ายเดียวฎีกา ระหว่างฎีกาก่อนอ่านคำพิพากษาผู้เสียหาย ขอถอนฟ้องโดยไม่ประสงค์จะดำเนินคดีต่อไป และจำเลยไม่คัดค้าน ดังนี้ ศาลมีอำนาจอนุญาตให้ถอนฟ้องและสั่งจำหน่ายคดีและให้ปล่อยจำเลยพ้นข้อหาไป

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานข่มขืนกระทำชำเราโจทก์ตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา ๒๔๓,๒๔๖ และพระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายลักษณะอาญา พ.ศ.๒๔๗๔ มาตรา ๔

จำเลยปฏิเสธ

ศาลจังหวัดลำพูนฟังว่า จำเลยได้กระทำชำเราโจทก์จริง แต่มิใช่เป็นการฝืนใจ หากโดยความยินยอมของโจทก์ พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับคำพิพากษาศาลชั้นต้นให้ลงโทษจำคุกจำเลยฐานข่มขืนกระทำชำเราโจทก์ตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา ๒๔๓ มีกำหนด ๓ ปี

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาได้ตรวจสำนวนแล้ว บัดนี้ปรากฎว่าโจทก์ยื่นคำร้องว่าไม่ประสงค์จะดำเนินคดีนี้ต่อไปจึงขอถอนฟ้องเสีย ศาลชั้นต้นสอบโจทก์ โจทก์แถลงว่าจำเลยให้ค่าเสียหาย ๒,๕๐๐ บาท จึงไม่ประสงค์เอาความจำเลยต่อไป จำเลยไม่คัดค้าน ศาลฎีกาจึงอนุญาตให้โจทก์ ถอนฟ้อง ให้จำหน่ายคดีเสียจากสารบบความและให้ปล่อยจำเลยพ้นข้อหาไป