คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1547/2520

โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยผู้อาศัยและบริวารออกจากอสังหาริมทรัพย์ ซึ่งในขณะยื่นฟ้องอาจให้เช่าได้เดือนละ 50 บาท จำเลยขาดนัดยื่นคำให้การ เท่ากับจำเลยมิได้กล่าวแก้เป็นข้อพิพาทด้วยกรรมสิทธิ์ ซึ่งต้องห้ามอุทธรณ์ในข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 224 วรรคสอง การที่จำเลยอุทธรณ์ว่า จำเลยมิได้จงใจขาดนัดยื่นคำให้การเป็นการอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริง ซึ่งยุติไปตามคำสั่งของศาลชั้นต้นแล้วว่า จำเลยจงใจขาดนัดและไม่มีเหตุอันสมควร แม้ศาลชั้นต้นจะรับอุทธรณ์ของจำเลยในปัญหาข้อนี้ และศาลอุทธรณ์รับวินิจฉัยให้ก็ถือว่าเป็นข้อที่มิได้ว่ากันมาแล้วในชั้นอุทธรณ์ ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยอาศัยอยู่ในที่ดินและบ้านของโจทก์ โจทก์ให้จำเลยทำสัญญาเช่า จำเลยไม่ยอมทำ และไม่ยอมออกจากที่ดินและบ้าน ทำให้โจทก์เสียหาย ขอให้ขับไล่และให้จำเลยใช้ค่าเสียหายเท่ากับค่าเช่าที่ควรได้รับเดือนละ50 บาทจนกว่าจะออกจากที่ดินและบ้านของโจทก์

จำเลยขาดนัดยื่นคำให้การ

วันสืบพยานโจทก์จำเลยยื่นคำร้องขอยื่นคำให้การ อ้างว่ามิได้จงใจขาดนัดศาลชั้นต้นไต่สวนแล้วเห็นว่า จำเลยจงใจขาดนัดยื่นคำให้การ และไม่มีเหตุอันสมควร จึงไม่อนุญาตและสืบพยานโจทก์ไป จำเลยยื่นคำแถลงคัดค้าน

ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้ว พิพากษาให้ขับไล่และให้ชดใช้ค่าเสียหายตามฟ้อง

จำเลยอุทธรณ์ ศาลชั้นต้นสั่งรับอุทธรณ์เฉพาะข้อที่ศาลชั้นต้นไม่อนุญาตให้จำเลยยื่นคำให้การ

จำเลยอุทธรณ์คำสั่ง ศาลอุทธรณ์มีคำสั่งยืนตามคำสั่งศาลชั้นต้นและพิจารณาแล้วศาลเห็นว่า จำเลยจงใจขาดนัดยื่นคำให้การและไม่มีเหตุอันสมควรที่จะให้ยื่นคำให้การ พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยผู้อาศัยและบริวารออกจากอสังหาริมทรัพย์ ซึ่งในขณะยื่นฟ้องอาจให้เช่าได้เดือนละ 50 บาท จำเลยขาดนัดยื่นคำให้การเท่ากับจำเลยมิได้กล่าวแก้เป็นข้อพิพาทด้วยกรรมสิทธิ์ ซึ่งต้องห้ามอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 224 วรรคสอง ที่จำเลยอุทธรณ์ว่าจำเลยมิได้จงใจขาดนัดยื่นคำให้การเป็นการอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริง ซึ่งยุติไปตามคำสั่งศาลชั้นต้นแล้วว่า จำเลยจงใจขาดนัดและไม่มีเหตุอันสมควร แม้ศาลชั้นต้นจะรับอุทธรณ์ของจำเลยไว้ในปัญหาข้อนี้ และศาลอุทธรณ์รับวินิจฉัยให้ก็ถือว่าเป็นข้อที่มิได้ว่ากันมาแล้วในชั้นอุทธรณ์ ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย

พิพากษาให้ยกฎีกาของจำเลย