คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1553/2492

ภรรยาไปยืมเงินของโจทก์มาวางมัดจำซื้อที่ดินของจำเลยโดยสามีไม่ได้รู้เห็นยินยอมด้วย กับทั้งยังปฏิเสธหรือบอกล้างการยืมนั้นเสียด้วย ดังนี้ สามีจะกลับมาถือว่าเงินที่ภรรยายืมโจทก์มานั้นยังเป็นสินบริคณห์อยู่ เพื่อเรียกคืนจากจำเลยไม่ได้ และเมื่อสามีไม่มีสิทธิเรียกร้องคืนจากจำเลย โจทก์ซึ่งเป็นผู้รับโอนสิทธิเรียกร้องจากสามี ก็ย่อมไม่มีสิทธิดีไปกว่า

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยได้ทำสัญญาขายที่ดินให้นางบังอร และได้รับเงินมัดจำไว้ 20,000 บาท โดยนายทองอินทร์สามีนางบังอรมิได้รู้เห็นยินยอม นายทองอินทร์ได้บอกล้างนิติกรรมซื้อขายที่ดินรายนี้แล้ว นายทองอินทร์บอกให้จำเลยคืนเงินมัดจำ จำเลยเพิกเฉยนายทองอินทร์ได้โอนสิทธิเรียกร้องให้โจทก์ และแจ้งการโอนให้จำเลยทราบจึงขอให้จำเลยคืนเงินมัดจำพร้อมด้วยดอกเบี้ย จำเลยให้การต่อสู้หลายประการ ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า เงิน 20,000 บาทนี้ นางบังอรไปยืมเขามานั้นจริงอยู่เงินที่ได้มาย่อมตกเป็นของนางบังอรเป็นเงินที่ได้มาในระหว่างเป็นสามีภรรยากัน ตามธรรมดาย่อมนับว่าเป็นสินสมรสตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1466 ซึ่งถือได้ว่าเป็นสินบริคณห์ตามมาตรา 1462 แต่คดีนี้ข้อเท็จจริงปรากฏชัดว่า การที่นางบังอรไปยืมเงินรายนี้มาจากโจทก์ นายทองอินทร์ไม่ได้รู้เห็นยินยอมด้วยกับทั้งยังได้ปฏิเสธบอกล้างการยืมนั้นเสียแล้วด้วย เมื่อเป็นเช่นนี้นายทองอินทร์จะกลับมาถือว่า เงิน 20,000 บาทยังเป็นสินบริคณห์อยู่ เพื่อเรียกคืนจากจำเลยได้อย่างไร เมื่อนายทองอินทร์ไม่มีสิทธิจะเรียกคืนจากจำเลย โจทก์ซึ่งเป็นผู้รับโอนสิทธิเรียกร้องจากนายทองอินทร์ ย่อมไม่มีสิทธิดีกว่า

พิพากษายืน