คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1553/2493

คดีเรื่องก่อนจำเลยฟ้องโจทก์อ้างว่าที่ดินเป็นของจำเลย โจทก์ต่อสู้ว่าที่ดินเป็นของโจทก์ ศาลฎีกาตัดสินว่าที่ดินเป็นของจำเลย คดีเสร็จเด็ดขาดแล้วโจทก์มาฟ้องคดีใหม่อ้างว่าที่ดินเป็นของโจทก์มอบให้จำเลยทำกินต่างดอกเบี้ย เป็นการฟ้องตั้งประเด็นว่าที่ดินเป็นของโจทก์อันเป็นประเด็นข้อสำคัญอย่างเดียวกับคดีก่อนนั่นเอง จึงเป็นฟ้องซ้ำต้องห้ามตาม ป.ม.วิ.แพ่งมาตรา 148

โจทก์ฟ้องขอให้จำเลยรับชำระเงินกู้และคืนนาที่ให้ทำต่างดอกเบี้ยเงินกู้

จำเลยให้การว่าโจทก์ขายให้จำเลยแล้วซึ่งศาลฎีกาก็พิพากษาให้นาเป็นสิทธิแก่จำเลยแล้ว

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาต้องกันให้ยกฟ้องโดยวินิจฉัยว่าเป็นฟ้องซ้ำ

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าในคดีเรื่องก่อนจำเลยฟ้องโจทก์อ้างว่าที่ดินเป็นของจำเลย โจทก์ต่อสู้ว่าที่ดินเป็นของโจทก์ ศาลฎีกาตัดสินว่าเป็นที่ดินของจำเลย คดีเสร็จเด็ดขาดแล้วโจทก์มาฟ้องคดีนี้อ้างว่าที่ดินเป็นของโจทก์มอบให้จำเลยทำกินต่างดอกเบี้ย เป็นการตั้งฟ้องตั้งประเด็นว่าที่ดินเป็นของโจทก์ อันเป็นประเด็นข้อสำคัญอย่างเดียวกับคดีก่อนนั้นเอง จึงเป็นฟ้องซ้ำ ต้องห้ามตาม ป.ม.วิ.แพ่งมาตรา ๑๔๘

พิพากษายืน