คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 157/2478

ลักษณรับฟ้องบทที่ 9-21 ประการ 1 วรรณาฟ้องนั้นศาลเดิมนั้นศาลอุทธรณ์นั้นคดีอาชญา ฟ้องเดิมฟ้องอ้างตัวบทที่ขอให้ลงโทษแต่ในฟ้องอุทธรณ์ไม่จำต้องช่างตัวบท

คดีนี้โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยวิ่งราวนาฬิกาข้อมือและสายสร้อยราคา ๕๕ บาท ของนายชิกไป ขอให้ลงโทษตามมาตรา ๒๙๗ ศาลทหารกรุงเทพฯ เชื่อตามข้อต่อสู้ของจำเลยว่าจำเลยได้ซื้อมาจากนายชิกและได้ชำระเงินแล้ว ให้ยกฟ้องโจทก์

โจทก์อุทธรณ์

ศาลทหารกลางเห็นว่าฟ้องอุทธรณ์ไม่มีคำขอให้ลงโทษจำเลยตามกฎหมายอะไร มาตราใด ผิดต่อพ.ร.บ.จัดการในศาลยุตติธรรมข้อ ๘(๕) ลักษณรับฟ้องบทที่ ๙ ที่ ๒๑ ประการที่ ๑ และคำพิพากษาฎีกาที่ ๑๗๘/๑๒๘ ที่ ๙๖๑/๒๔๕๖ จึงพิพากษาว่าอุทธรณ์ของโจทก์ไม่เป็นอุทธรณ์ ให้ยกเสีย

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า กฎหมายและคำพิพากษาฎีกาที่ศาลทหารกลางยกขึ้นอ้างนั้นใช้บังคับได้แต่ฟ้องเดิม ใช้บังคับฟ้องอุทธรณ์ไม่ได้ เพราะฟ้องเดิมต้องอ้างตัวบทให้จำเลยเข้าใจชัดเจน ส่วนฟ้องอุทธรณ์เป็นเพียงคัดค้านคำวินิจฉัยศาลเดิมเท่านั้น จึงพิพากษาให้ศาลทหารกลางรับอุทธรณ์โจทก์ไว้พิจารณาและพิพากษาตามรูปความ