คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1588/2494

ป.ม.วิ.อาญามาตรา 132 เป็นบทบัญญัติที่ให้อำนาจพนักงานสอบสวนที่จะกระทำการอย่างหนึ่งอย่างใดดังที่ระบุไว้นั้นได้ เพื่อประโยชน์แห่งการรวบรวมหลักฐานในเมื่อเห็นว่าจะทำให้คดีแจ่มกระจ่างขึ้น แต่ไม่ได้บังคับว่าการกระทำเหล่านี้พนักงานสอบสวนจะต้องจัดทำด้วยตนเอง ฉะนั้นพนักงานสอบสวนอาจให้ผู้ในบังคับบัญชาไปกระทำแทนในสิ่งเล็กน้อยก็ได้

ผู้ชำนาญการพิเศษของตำรวจส่งรายงานตรวจพิศูจน์ลายมือของจำเลยไปให้พนักงานสอบสวนทำการสอบสวนจนฟ้องจำเลย ต่อศาล และโจทก์อ้างรายงานนั้นเป็นพยานนั้น มิใช่เป็นเรื่องที่ศาลสั่งให้ผู้ชำนาญการพิเศษทำความเห็นเป็นหนังสือตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา 243 วรรค 2

คดีนี้ ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษนายจันทร์จำเลยทั้งสอง ฐานชิงทรัพย์ตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๙๕,๗๒ จำคุก ๔ ปี ยกฟ้องปล่อยนายล้วน

นายจันทร์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ ให้จำคุก ๓ ปี

นายจันทร์จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ที่จำเลยคัดค้านว่า การลอกและการถ่ายภาพรอยฝ่ามือของจำเลย พนักงานสอบสวนมิได้กระทำเอง เป็นแต่ให้เจ้าหน้าที่ที่ได้รับการฝึกฝนมาแล้วไปจัดทำ จึงเป็นการขัดกับ ป.ม.วิ.อาญามาตรา ๑๓๒ นั้น ศาลฎีกาเห็นว่าพนักงานสอบสวนอาจให้ผู้ให้บังคับบัญชาไปกระทำแทนในสิ่งเล็กน้อยก็ได้ ข้อคัดค้านของจำเลยจึงตกไป

ส่วนในข้อที่คัดค้านว่า ร.ต.อ.ไสวรินทร์ ได้ทำรายงานผลการตรวจลายมือจำเลยส่งไปยังสถานีตำรวจพญาไทย ดังหนังสือที่โจทก์ส่งศาล แต่หนังสือความเห็นนี้มิได้ส่งสำเนาให้แก่จำเลยทราบล่วงหน้า ๓ วัน และจำเลยไม่ได้รับอนุญาตให้ดูเอกสารที่โจทก์ส่งนี้ด้วย เป็นการขัดกับป.ม.วิ.อาญามาตรา ๒๔๓ นั้น เห็นว่า คดีนี้ ศาลมิได้สั่งให้ผู้ชำนาญการพิเศษทำความเห็นเป็นหนังสือ รายงานการตรวจลายมือที่ ร.ต.ไสวรินทร์ทำส่งไปสถานีตำรวจพญาไทย ซึ่งโจทก์ส่งไปศาล จึงหาอยู่ในบังคับของ ป.ม.วิ.อาญามาตรา๒๔๓ วรรค ๒ ไม่

จึงพิพากษายืน