คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1594/2500

ความผิดฐานเป็นเจ้าพนักงานมีหน้าที่ดูแลควบคุมผู้ต้องขัง แล้วเป็นใจช่วยหรือปล่อยผู้ต้องขังหนี เป็นความผิดต่อรัฐ เอกชนไม่ใช่ผู้เสียหาย จึงไม่มีอำนาจฟ้อง.

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยซึ่งเป็นกำนันมีหน้าที่รับตัวนายสาผู้ต้องหาฐานทำร้ายร่างกายสามีโจทก์ไว้เพื่อคุมขังส่งพนักงานสอบสวน ได้สมรู้เป็นใจปล่อยนายสาให้หนีไป ต่อมาสามีโจทก์ถึงแก่ความตายเพราะแผลที่ถูกทำร้ายนั้น เป็นเหตุให้โจทก์ได้รับความเสียหายเพราะไม่มีตัวนายสาฟ้องลงโทษฐานฆ่าสามีโจทก์ ขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา ๑๖๘,๑๖๕

ศาลจังหวัดนครราชสีมาและศาลอุทธรณ์ยกฟ้องโดยเห็นว่าโจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าความผิดที่โจทก์ฟ้องอยู่ในส่วนที่ ๓ ของกฎหมายลักษณะอาญา ว่าด้วยความผิดที่กระทำให้เสื่อมเสียความยุติธรรม จึงเป็นความผิดต่อรัฐ ไม่ใช่ความผิดต่อเอกชน รัฐเป็นผู้เสียหายและเป็นหน้าที่ของรัฐที่จะดำเนินคดี โจทก์ไม่ใช่ผู้เสียหายย่อมไม่มีอำนาจฟ้องตาม ป.วิ.อาญา มาตรา ๒๘ พิพากษายืน