โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากบ้านเช่าของโจทก์ โดยอ้างว่าจำเลยให้คนอื่นเช่าช่วง เป็นการผิดสัญญา ได้บอกเลิกสัญญาแล้ว
จำเลยให้การต่อสู้ว่า มิได้ให้เช่าช่วง จึงไม่ผิดสัญญา ย่อมได้รับความคุ้มครองตามพ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯลฯ
ศาลชั้นต้นฟังว่า นายยี่กีเป็นผู้อาศัยจำเลยมิใช่เช่าช่วง จึงพิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกาว่า การที่นายยี่กีเสียค่าน้ำ ค่าไฟฟ้าให้จำเลยนั้น เป็นการเช่าช่วง เพราะผู้อาศัยตามธรรมดาไม่ต้องเสียอะไร
ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้ โจทก์ฎีกาได้เฉพาะปัญหาข้อกฎหมาย ประเด็นในคดีที่ว่า จำเลยได้ให้นายยี่กีเช่าช่วงหรือไม่นั้น เป็นปัญหาข้อเท็จจริงคำคัดค้านในฎีกาโจทก์เป็นการเถียงข้อเท็จจริง ไม่เป็นข้อกฎหมายแต่ประการใด อันที่จริงค่าน้ำ ค่าไฟ ก็มีความหมายอยู่ในตัวแล้วว่า ไม่ใช่ค่าเช่าและไม่ผิดวิสัยอย่างไร ที่ผู้อาศัยจะช่วยออกค่าน้ำค่าไฟให้แก่ผู้อาศัยบ้าง จึงให้ยกฎีกาโจทก์