คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1598/2494

ฟ้องว่า จำเลยบังอาจขัดขืนไม่กระทำตามคำสั่งของพนักงานสอบสวน ที่สั่งให้จำเลยพิมพ์ลายนิ้วมือของจำเลยในฐานะเป็นผู้ต้องหา ไม่มีข้อความว่าเพื่อตรวจสอบว่าเคยต้องโทษมาแล้วหรือไม่ดังนี้ ยังฟังไม่ได้ว่าเป็นการสั่งเพื่อรวบรวมหลักฐาน ตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา 131,132 คงฟังได้เพียงเป็นเรื่อง ตามมาตรา 11 ฉะนั้นจึงยังไม่เป็นผิดตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรามาตรา 334 (2)

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยได้บังอาจขัดขืนไม่กระทำตามคำสั่งหรือบังคับอันชอบด้วยกฎหมาย ที่เจ้าพนักงานได้สั่งแก่จำเลย กล่าวคือ นายกมลพนักงานสอบสวน ได้สั่งให้จำเลยพิมพ์ลายนิ้วมือของจำเลยในฐานะเป็นผู้ต้องหาในคดี ผิด พ.ร.บ.ยาสูบและหลบหนีการควบคุมของเจ้าพนักงานตามระเบียบแบบแผนของทางราชการ ซึ่งเป็นคำสั่งที่ชอบด้วยกฎหมาย แต่จำเลยบังอาจขัดขืนเสีย จึงขอให้ลงโทษตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๓๓๔ (๒)

จำเลยรับสารภาพ

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า เป็นเรื่องตามป.ม.วิ.อาญามาตรา ๑๑ จะถือว่าเป็นการขัดคำสั่งไม่ถนัด จึงพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า คำฟ้องของโจทก์มีความว่าจำเลยขัดขืนไม่ยอมพิมพ์ลายนิ้วมือในฐานะเป็นผู้ต้องหา แต่ไม่มีข้อความว่า เพื่อตรวจสอบว่าเคยต้องโทษมาแล้วหรือไม่ จึงไม่ใช่กรณีเรื่องรวบรวมหลักฐานตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา ๑๓๑-๑๓๒ แต่เป็นกรณีตามมาตรา ๑๑ จึง พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามคำบรรยายฟ้องของโจทก์ ยังไม่พอจะให้เข้าใจว่า เป็นการสังให้จำเลยพิมพ์ลายนิ้วมือ เพื่อตรวจสอบเรื่องเคยต้องโทษ เพื่อประโยชน์แห่งการรวบรวมหลักฐาน อันเป็นข้อสาระสำคัญที่จะแสดงว่าได้สั่งตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา ๑๓๒ ฎีกาโจทก์ฟังไม่ขึ้น

จึงพิพากษายืน