คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1608/2479

จำเลยให้การว่าผู้ตายฟันจำเลยจนล้มลงแล้วยังจะฟันซ้ำอีก จำเลยลุกขึ้นได้จึงเอามีดโต้เหวี่ยงไปถูกผู้ตาย 1 ทีดังนี้ ต้องถือว่าจำเลยต่อสู้ว่ากระทำการเพื่อป้องกันตัว

คดีเรื่องนี้ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงต้องกันว่าจำเลยได้ทำร้ายผู้ตายถึงแก่ความตาย และสันนิษฐานต่อไปว่าจำเลยคงจะได้ฟันผู้ตาย เมื่อถูกผู้ตายทำร้ายแล้วแต่จำเลยไม่ได้ยกข้อต่อสู้ว่าจำเลยกระทำโดยป้องกันตัว แต่เห็นว่าจำเลยไม่มีเจตนาฆ่า จึงพิพากษาลงโทษจำเลยตามกฎหมายอาญามาตรา ๒๕๑

ศาลฎีกาตัดสินว่าเรื่องนี้จำเลยให้การว่า " จำเลยไปซื้อพลูที่บ้านนางเย็น ผู้ตายฟังประตูรั้วบ้านนายพินออกมาแล้วเอามีดง้าวฟันจำเลยถูกที่แง่ศีร์ษะ จำเลยล้มลงผู้ตายังเข้าฟันซ้ำอีก จำเลยลุกขึ้นได้ก็เอามีดโต้เหวี่ยงไป ๑ ทีโดยไม่มีเจตนาฆ่า " ดังนี้แม้จำเลยไม่ได้กล่าวคำว่า " ป้องกันตัว " ก็ดีแต่คำให้การของจำเลยนั้นอยู่ในลักษณป้องกันตัวโดยบริบูรณ์แล้ว แล้วฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยได้ทำร้ายผู้ตายเพื่อป้อนกันตัวจริง จึงพิพากษากลับให้ยกฟ้องโจทก์ปล่อยตัวจำเลยไป