คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1610/2493

ฟ้องโจทก์บรรยายว่า จำเลยทำร้ายร่างกายเขามีบาดเจ็บ ถึงสาหัสแล้ว เขาทนพิษบาดแผลไม่ไหว ได้ถึงแก่ความตายในเวลาต่อมานั้นเอง ไม่มีข้อความว่าจำเลยมีเจตนาฆ่าเขาแม้ท้ายฟ้องจะระบุ กฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 249 ก็ถือไม่ได้ว่า เป็นฟ้องที่ขอให้ลงโทษจำเลยฐานฆ่าคนตายโดยเจตนาคงถือได้ว่าเป็นฟ้องที่ขอให้ลงโทษจำเลยตามมาตรา 251 เท่านั้น

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยทำร้ายร่างกายนายอ้ายมีบาดเจ็บถึงทุพพลภาพแล้ว นายอ้ายทนพิษบาดแผลไม่ไหวได้ถึงแก่ความตายในเวลาต่อมานั้นเองไม่มีข้อความว่าจำเลยมีเจตนาฆ่านายอ้าย ท้ายฟ้องระบุกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 249

จำเลยต่อสู้ว่า กระทำโดยป้องกัน

ศาลชั้นต้นพิพากษาจำคุก 15 ปี ตามมาตรา 249 ศาลอุทธรณ์แก้เป็นว่า จำเลยผิดตามมาตรา 251, 53 ให้จำคุกจำเลย 3 ปี

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงอย่างศาลอุทธรณ์และเห็นว่า ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า เป็นการป้องกันตัวเกินกว่าเหตุนั้นชอบแล้ว

ส่วนฎีกาของโจทก์อีกข้อหนึ่งขอให้ลงโทษจำเลยฐานฆ่าคนตายโดยเจตนานั้น ก็เมื่อฟ้องของโจทก์ไม่มีข้อหาว่า จำเลยฆ่านายอ้ายตายโดยเจตนาดังที่ปรากฏอยู่แล้วเช่นนี้ จะลงโทษจำเลยเกินฟ้องได้อย่างไร

จึงพิพากษายืน