คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1610/2493

ฟ้องโจทก์บรรยายว่า จำเลยทำร้ายร่างกายเขามีบาดเจ็บถึงสาหัสแล้วเขาทนพิษบาดแผลไม่ไหวได้ถึงแก่ความตายในเวลาต่อมานั้นเอง ไม่มีข้อความว่าจำเลยมีเจตนาฆ่าเขาแม้ท้ายฟ้องจะระบุ ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 249 ก็ถือไม่ได้ว่าเป็นฟ้องที่ขอให้ลงโทษจำเลยฐานฆ่าคนตายโดยเจตนา คงถือได้ว่าเป็นฟ้องที่ขอให้ลงโทษจำเลยตามมาตรา 251 เท่านั้น

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทำร้ายร่างกายนายอ้ายมีบาดเจ็บถึงทุพพลภาพแล้ว นายอ้ายทนพิษบาดแผลไม่ไหวได้ถึงแก่ความตายในเวลาต่อมานั้นเอง ไม่มีข้อความว่าจำเลยมีเจตนาฆ่านายอ้าย ท้ายฟ้องระบุกฎหมายลักษณะอาญามาตรา ๒๔๙

จำเลยต่อสู้ว่า กระทำโดยป้องกัน

ศาลชั้นต้นพิพากษาจำคุก ๑๕ ปีตามมาตรา ๒๔๙

ศาลอุทธรณ์แก้เป็นว่า จำเลยผิดตามมาตรา ๒๕๑ -๕๓ ให้จำคุกจำเลย ๓ ปี

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงอย่างศาลอุทธรณ์และเห็นว่า ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าเป็นการป้องกันตัวเกินกว่าเหตุนั้นชอบแล้ว

ส่วนฎีกาของโจทก์อีกข้อหนึ่งขอให้ลงโทษจำเลยฐานฆ่าคนตายโดยเจตนานั้นก็เมื่อฟ้องของโจทก์ไม่มีข้อหาว่าจำเลยฆ่า นายอ้ายตายโดยเจตนาดังที่ปรากฎอยู่แล้วเช่นนี้ จะลงโทษจำเลยเกินฟ้องได้อย่างไร

จึงพิพากษายืน