คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1617/2497

เช่าที่ดินเพื่อเลี้ยงโครีดนมขายและมีบ้านให้แขกคนงานอยู่เพื่อปฏิบัติหน้าที่เลี้ยงและรีดนมโค ย่อมไม่ได้รับความคุ้มครองจาก พระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ

ได้ความว่าบริษัทจำเลยได้เช่าที่ดินพิพาทเลี้ยงโครีดนมเพื่อประโยชน์การค้าของบริษัทจำเลย ปลูกโรงโค 4 หลัง และบ้านให้แขกคนงานเลี้ยงโคนมอีก 4 ห้อง ภายหลังที่นี้ตกเป็นกรรมสิทธิ์ของโจทก์ จำเลยได้ทำสัญญาเช่ามีกำหนด 3 ปี ก่อนครบกำหนดโจทก์ได้บอกเลิกสัญญาเช่า ครบกำหนดแล้วจำเลยไม่ยอมออก โจทก์จึงฟ้องขับไล่และเรียกค่าเสียหาย จำเลยต่อสู้ว่าได้รับความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าฯ

คดีมีข้อเถียงเพียงข้อเดียวว่าการเช่ารายนี้เป็นการเช่าเพื่อปลูกสร้างเคหะตามความหมายของพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าหรือไม่

ศาลฎีกาเห็นว่าไม่เป็นเพราะเนื้อแท้ของการเช่า เพื่อเลี้ยงโคเอานมไปใช้ในการค้าของบริษัทจำเลย ส่วนแขกคนงานที่เข้าไปอยู่เพื่อเลี้ยงโคและรีดนม ลักษณะเช่นนี้ไม่เป็นการอยู่อาศัย กฎหมายจึงไม่คุ้มครอง

พิพากษายืน