คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 162/2523

สุนัขเป็นสัตว์เลี้ยง แต่ก็อาจเป็นสัตว์ที่ดุได้โดยธรรมชาติของสัตว์นั้นเอง ทั้งนี้ต้องดูพฤติการณ์เป็นเรื่อง ๆ ไป เฉพาะคดีนี้ ข้อเท็จจริงเป็นยุติว่า สุนัขของจำเลยเคยกัดเป็ดของผู้เสียหายมาก่อนแล้วหลายครั้ง และครั้งที่เกิดเหตุนี้สุนัขของจำเลยไปกัดเป็ดของ ผู้เสียหายตายและ บาดเจ็บหลายสิบตัว ถือได้ว่าเป็นสัตว์ดุตามความหมายของประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 377

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยปล่อยปละละเลยสุนัขซึ่งเป็นสัตว์ดุของตน 7 ตัวให้เที่ยวไปตามลำพัง และไปกัดเป็ดของนายสำราญตาย 28 ตัว บาดเจ็บ 20 ตัวขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 377

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ในข้อกฎหมาย

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 377 ลงโทษปรับ 500 บาท

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ปัญหาว่าสุนัขของจำเลยเป็นสัตว์ดุตามความหมายของประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 377 หรือไม่ เห็นว่าตามปกตินั้น สุนัขเป็นสัตว์เลี้ยง แต่ก็อาจเป็นสัตว์ที่ดุได้โดยธรรมชาติของสัตว์นั้นเอง หากเป็นสุนัขที่ดุเจ้าของจะต้องควบคุมดูแลเป็นพิเศษกว่าปกติธรรมดา เช่นล่ามโซ่หรือขังกรงไว้ มิฉะนั้นถ้าปล่อยปละละเลยก็อาจไปทำอันตรายแก่บุคคลหรือทรัพย์เช่นสัตว์เลี้ยงของผู้อื่นได้ ทั้งนี้ต้องดูพฤติการณ์เป็นเรื่อง ๆ ไป เฉพาะคดีนี้ศาลชั้นต้นฟังข้อเท็จจริงเป็นยุติแล้วว่าสุนัขของจำเลยเคยกัดเป็ดของผู้เสียหายมาก่อนแล้วหลายครั้ง และครั้งที่เกิดเหตุนี้สุนัขของจำเลยไปกัดเป็ดของผู้เสียหายตายและบาดเจ็บหลายสิบตัว ถือได้ว่าเป็นสัตว์ดุตามความหมายของประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 377 ตามที่โจทก์ฟ้อง ที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าสุนัขของจำเลยเป็นสัตว์ดุและพิพากษาลงโทษจำเลยศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย

พิพากษายืน