คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1654/2497

จำเลยเอาแหทอดปลาในหนองน้ำซึ่งเป็นสำเหมืองเอกชนสำหรับถ่ายน้ำสู่แม่น้ำ แม้จะมีผู้เอาเผือกมากั้นไว้ด้านหนึ่งก็ตาม จำเลยก็ย่อมไม่มีผิดฐานลักทรัพย์ เพราะปลาในเหมืองมาจากทุ่งนาและแม่น้ำทั่วไป หาใช่เจ้าของนำมาเพาะเลี้ยงไม่ ปลา+ณ ที่อื่นได้ ผู้เช่ามิได้ยึดถือ+

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยสมคบกันทอดแหในหนองน้ำร่องทรายอันเป็นหนองน้ำส่วนบุคคลซึ่งนายมูลเป็นผู้ถือสิทธิครอบครองโดยการถือเช่าสิทธิในการจับปลาจากหม่อมยอดเรือน ณ ลำพูน ซึ่งเป็นเจ้าของโดยชอบด้วยกฎหมาย ได้ปลาไปประมาณ ๑๐ ตัว ขอให้ลงโทษตามกฎหมายลักษณะอาญา ม.๒๙๓,๖๓

จำเลยต่อสู้ว่าเป็นร่องน้ำสาธารณะ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีผิดตามฟ้องให้จำคุกคนละ ๔ เดือน แต่ให้รอการลงโทษไว้

จำเลยที่ ๒-๓ อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษาว่าจำเลยทั้ง ๔ มิได้กระทำผิดให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นหนองน้ำร่องทรายเป็นลำเหมืองสำหรับถ่ายน้ำลงสู่แม่น้ำ ปากหรือปลายเหมืองจดแม่น้ำกอง ทางด้านเหนือติดต่อกับเหมืองขวางปลาในเหมืองนี้มาจากแม่น้ำและทุ่งนาทั่วไป หาใช่เจ้าของนำมาเพาะเลี้ยงไม่ โจทก์นำสืบแต่เพียงว่านายมูลเอาเผือกไปกั้นไว้ที่ปากเหมืองตอนที่ติดต่อกับแม่น้ำกองเพียงเท่านี้ ปลาจะเข้าออกทางเผือกหรือทางอื่นใดได้หรือไม่ไม่ปรากฎข้อเท็จจริงจึงยังไม่พอฟังลงโทษจำเลย

จึงพิพากษายืน