โจทก์ฟ้องว่าจำเลยบังอาจใช้มีดปลายแหลมเป็นอาวุธ แทงทำร้ายร่างกายนายสุพจน์ถูกที่ใต้ราวนมซ้ายทะลุหัวใจและปอด ๑ แห่ง เป็นบาดแผลถึงบาดเจ็บสาหัส โดยจำเลยมีเจตนาจะฆ่าตายขอให้ลงโทษ
จำเลยปฎิเสธ ว่าความจริงผู้ตายล้มลงไปถูกมีดจำเลยถืออยู่ โดยจำเลยมิได้แทง
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา ๒๔๙ ฯลฯ และศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่าข้อที่จำเลยฎีกาว่าจำเลยมิได้มีเจตนาฆ่าผู้ตาย ยังไม่เข้าข่ายมาตรา ๒๔๙ นั้น เห็นว่าจำเลยได้แทงด้วยมีดปลายแหลมของกลางซึ่งยาวมาก แทงตรงที่อกซ้ายทะลุปอดและหัวใจ แสดงว่าแทงโดยแรงและไม่ได้แทงในขณะที่ต่อสู้กัน ที่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่าจำเลยมีเจตนาจะฆ่าผู้ตายให้ถึงแก่ความตายนั้น ชอบแล้ว ฎีกาจำเลยฟังไม่ขึ้น ฯลฯ
จึงพิพากษา แก้คำพิพากษาศาลอุทธรณ์เป็นว่าให้ลงโทษจำคุกจำเลยมีกำหนด ๑๕ ปี มีเหตุอันควรปราณีลดโทษให้จำเลยกึ่งหนึ่ง คงจำคุกจำเลยไว้ ๗ ปี ๖ เดือน.