คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1667/2493

คดีมีทุนทรัพย์ไม่เกินสองพันบาท ศาลอุทธรณ์พิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์ตามศาลชั้นต้น แม้จะฟังข้อเท็จจริงต่างกันมา ผลแห่งคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ก็คงยกฟ้องโจทก์ยืนตามศาลชั้นต้นนั่นเอง ดังนี้ โจทก์จะฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้ต้องห้ามตาม ป.ม.วิ.แพ่งมาตรา 248 (และตามตัวอย่างฎีกาที่ 497/2491)

โจทก์ฟ้องขับไล่จำเลยออกจากที่พิพาทราคา ๑๒๐๐ บาท อ้างว่าจำเลยอาศัย

จำเลยต่อสู้ว่าเป็นเจ้าของโก่นสร้างครอบครองมาเองมิได้อาศัย

ศาลชั้นต้นเห็นว่า โจทก์จำเลยต่างมีสิทธิครอบครองที่พิพาทร่วมกัน โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องจำเลย จึงพิพากษายกฟ้อง

โจทก์, จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าที่พิพาทเป็นของจำเลยคงพิพากษาให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้มีทุนทรัพย์ไม่เกินสองพันบาท ศาลอุทธรณ์พิพากษาให้ยกฟ้องโจทก์ตามศาลชั้นต้น เป็นแต่ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงต่างกันมา ผลแห่งคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ก็คงยกฟ้องโจทก์ยืนตามศาลชั้นต้นนั่นเอง โจทก์จึงฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้ ต้องห้ามตามมาตรา ๒๔๘ แห่ง ป.ม.วิ.แพ่ง และตามตัวอย่างฎีกาที่ ๔๙๗/๒๔๙๑

จึงพิพากษาให้ยกฎีกาโจทก์เสีย