คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1679/2498

คนสัญชาติไทยผู้เสียไปซึ่งสัญชาติได้ละเลยไม่ไปขอรับใบสำคัญประจำตัวจากนายทะเบียนภายในกำหนด 30 วัน จนพ้นกำหนดนี้แล้วกว่า 1 ปี สิทธิที่จะนำคดีมาฟ้องร้องขอให้ลงโทษบุคคลนั้นย่อมหมดไปเพราะคดีขาดอายุความแล้ว

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยเกิดในราชอาณาจักร บิดาเป็นคนต่างด้าวสัญชาติจีน เคยได้รับใบสำคัญประจำตัวคนต่างด้าวขาดจากสัญชาติไทย จำเลยบังอาจไม่มีใบสำคัญประจำตัวทั้งมิได้ขอต่อนายทะเบียน ขอให้ลงโทษตาม พ.ร.บ.สัญชาติ(ฉบับที่ ๒) พ.ศ.๒๔๙๖ ม.๕ พ.ร.บ.การทะเบียนคนต่างด้าว พ.ศ.๒๔๙๓ ม.๔,๕,๗,๘,๒๐ พ.ร.บ.การทะเบียนคนต่างด้าว (ฉบับที่ ๒) พ.ศ.๒๔๙๔ม.๔

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นเห็นว่าฟ้องโจทก์ขาดอายุความแล้วพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยมิใช่บุคคลที่ได้รับใบสำคัญตาม ก.ม.ซึ่งจะต้องขาดสัญชาติไทย ไม่ใช่คนต่างด้าว ไม่ต้องปฏิบัติตาม พ.ร.บ.การทะเบียนคนต่างด้าวพิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าจำเลยเป็นคนไทยไม่มีหน้าที่ต้องไปขอรับใบสำคัญประจำตัวหากได้รับมากเป็นการไม่ชอบด้วย ก.ม.ไม่มีหน้าที่ต้องต่ออายุหนังสือสำคัญ หากว่าจำเลยจะต้องขาดสัญชาติไทยไปตาม พ.ร.บ.สัญชาติ พ.ศ. ๒๔๙๖ ม.๑๖ ทวิ ก็เป็นผิดตาม ม.๘ พ.ร.บ.การทะเบียนคนต่างด้าว พ.ศ.๒๔๙๓ แต่โจทก์ฟ้องเกิน ๑ ปี คดีจึงขาดอายุความแล้ว พิพากษายืน