คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1680/2493

โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยมีสุราที่ผิดกฎหมายไว้ในความครอบครอง และจำเลยได้กินสุราที่มีไว้นั้น จำเลยรับว่าได้กินสุรานั้นจริง ส่วนข้อมีสุราปฏิเสธแล้วโจทก์ไม่สืบพยานดังนี้โจทก์จะกลับมาโต้แย้งว่าต้องมีไว้ในครอบครองก่อนแล้ว จึงจะกินได้นั้นย่อมฟังไม่ขึ้นเพราะความผิดฐานมีสุราเถือนกับกินสุราเถื่อนนั้นเป็นคนละฐานแยกกันได้

พ.ร.บ.สุรา พ.ศ. 2493 ไม่ได้บัญญัติความผิดฐานดื่มกินสุราผิดกฎหมายไว้ ฉะนั้นเมื่อผู้กระทำผิดฐานกินสุราผิด ก.ม.ตาม พ.ร.บ.ภาษีชั้นใน ถูกฟ้องขอให้ลงโทษฐานนี้ เมื่อใช้ พ.ร.บ.สุรา พ.ศ. 2493 แล้ว ศาลจะลงโทษจำเลยฐานกินสุราผิดกฎหมายไม่ได้

โจทก์ฟ้องหาว่าจำเลยมีสุราแช่และกินสุราแช่ที่มีไว้โดยรู้อยู่แล้วว่าเป็นสุราที่ทำขึ้นผิดกฎหมาย ขอให้ลงโทษตาม พ.ร.บ.ภาษีชั้นใน ฐานมีและกินสุราเถื่อน

จำเลยปฏิเสธ

ก่อนสืบพยานโจทก์ จำเลยรับว่าได้กินสุราแช่จริงข้อมีปฏิเสธ โจทก์จำเลยไม่สืบพยาน

ศาลชั้นต้นเห็นว่าเมื่อโจทก์ไม่สืบพยานความผิดฐานมีสุราก็ตกไป คงเหลือแต่ข้อหาฐานกินสุราตามที่จำเลยรับ แต่ปรากฎว่าความผิดฐานกินสุรานี้ได้ถูกยกเลิกตาม พ.ร.บ. สุรา พ.ศ. ๒๔๙๓ เสียแล้วจึงจะลงโทษจำเลยฐานกินสุราไม่ได้ จึงพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกาว่าการกินสุราก็คือการนำสุราเข้ามาไว้ในความครอบครองของตน แล้วดื่มกินย่อมถือว่าเป็นการมีสุราไว้ในความครอบครองได้แล้ว

ศาลฎีกาเห็นว่าเมื่อจำเลยรับในข้อที่ว่ากินสุราผิดกฎหมายแต่อย่างเดียว ข้อมีสุราไว้ในครอบครองจำเลยปฏิเสธโจทก์พอใจไม่สืบพยานดังนี้ โจทก์จะกลับมาโต้แย้งว่าต้องมีไว้ในครอบครองก่อนแล้ว จึงจะกินได้นั้นย่อมฟังไม่ขึ้น เพราะความผิดฐานมีสุราเถื่อนกับกินสุราเถื่อนนั้น เป็นคนละฐานแยกกันได้เมื่อ พ.ร.บ. สุรา พ.ศ. ๒๔๙๓ ไม่ได้บัญญัติความผิดฐานดื่มกินสุราผิดกฎหมายไว้ ก็ลงโทษจำเลยไม่ได้

จึงพิพากษายืน