คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1682/2493

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นให้ลงโทษจำคุกจำเลยไม่เกิน 5 ปี และกำหนดโทษกักกันไม่เกิน 5 ปี จำเลยจะฎีกาขอให้ลดหรืองดโทษกักกันอันเป็นเรื่องเกี่ยวแก่ดุลยพินิจของศาล ซึ่งเป็นปัญหาข้อเท็จจริงนั้นไม่ได้ต้องห้ามตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา 218

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำคุกจำเลยที่ ๑ มีกำหนด ๓ ปีตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๒๕๖ (๖), ๒๕๗ เพิ่มโทษตามมาตรา ๗๒ อีก ๑ ใน ๓ เป็น ๔ ปี พ้นโทษแล้วส่งไปกักกันตาม พ.ร.บ.กักกันผู้มีสันดานเป็นผู้ร้าย พ.ศ. ๒๔๗๙ มาตรา ๔, ๘, ๙ อีก ๓ ปี ส่วนจำเลยที่ ๒ พิพากษายกฟ้อง

จำเลยที่ ๑ ผู้เดียวอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยที่ ๑ ฎีกาขอความกรุณาให้งดและลดโทษกักกัน

ศาลฎีกาเห็นว่าคดีเรื่องนี้ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นให้ลงโทษจำคุกจำเลยไม่เกิน ๕ ปี และกำหนดโทษกักกันก็ไม่เกิน ๕ ปี จำเลยจะฎีกาขอให้ลดโทษกักกัน อันเป็นเรื่องเกี่ยวแก่ดุลยพินิจของศาล ซึ่งเป็นปัญหาข้อเท็จจริงนั้นไม่ได้ ต้องห้ามตาม ป.ม.วิ.อาญามาตรา ๒๑๘

จึงให้ยกฎีกาจำเลยเสีย