คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1686/2493

ในกรณีเกิดความเสียหายขึ้นเพราะสัตว์ ตาม ป.ม.แพ่งฯมาตรา 433 นั้นโจทก์บรรยายฟ้องว่าผู้เลี้ยงและเจ้าของกระบือได้ทำละเมิด ทำให้กระบือของตนขวิดกระบือของโจทก์เสียหายถึงตายเช่นนี้ ก็เป็นฟ้องอันชัดแจ้งและแสดงเหตุแห่งข้อหาอย่างบริบูรณ์ตาม ป.ม.วิ.แพ่งมาตรา 172 แล้ว ไม่จำเป็นกระทำโดยจงใจหรือประมาทเลินเล่อด้วย

โจทก์ฟ้องบรรยายว่า จำเลยเป็นผู้ล่ามเลี้ยงและเป็นเจ้าของกระบือผู้ถึก ได้ละเมิดทำให้กระบือของจำเลยขวิดทำร้ายกระบือของโจทก์ ซึ่งผู้ล่ามเลี้ยงไว้ในนาถูกที่ท้องทะลุใน กระบือของโจทก์ได้ตายเพราะบาดแผลนั้นจึงขอให้จำเลยใช้ค่ากระบือและค่าเสียหายรวม ๑,๐๐๐ บาท

ศาลชั้นต้นงดสืบพยานแล้ว วินิจฉัยว่าฟ้องโจทก์มิได้บรรยายว่าจำเลยจงใจหรือประมาทเลินเล่อ ปล่อยให้กระบือของจำลยชนกระบือของโจทก์ตายไม่บรรยายข้ออ้างที่อาศัยเป็นหลักแห่งข้อหาตาม ป.ม.วิ.แพ่งมาตรา ๑๗๒ วรรค ๒ จึงพิพากษายกฟ้อง

ศาลอุทธรณ์พิพากษาให้ยกคำพิพากษาศาลชั้นต้นให้ดำเนินการพิจารณาสืบพยานแล้วพิพากษาใหม่

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าเป็นกรณีตาม ป.ม.แพ่งฯมาตรา ๔๓๓ เจ้าของสัตว์หรือผู้เลี้ยงรักษาสัตว์ที่เป็นฝ่ายทำให้เสียหาย จะต้องรับผิดเสมอ เว้นแต่จะพิศูจน์ได้ว่าตนได้ใช้ความระมัดระวังอันสมควรแก่การเลี้ยงรักษาตามชะนิดและวิสัยของสัตว์ ตามฟ้องของโจทก์ในคดีนี้กล่าวไว้ชัดว่าจำเลยเป็นผู้เลี้ยงและเป็นทั้งเจ้าของกระบือ ได้ทำละเมิดทำให้กระบือของจำเลยขวิดกระบือของโจทก์เสียหายถึงแก่ความตาย เป็นฟ้องอันชัดแจ้งเหตุแห่งข้อหาอย่างบริบูรณ์แล้ว จึงพิพากษายืนให้ยกฎีกา