คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1690/2493

ชายหญิงได้เสียกันเองโดยไม่ได้จดทะเบียนสมรสเมื่อเกิดบุตรขึ้นมา บุตรที่เกิดมานั้นย่อมไม่ใช่บุตรอันชอบด้วยกฎหมายของชายและเมื่อต่อมาชายก็มิได้จดทะเบียนรับรองหรือร้องขอ ต่อศาลให้แสดงว่าเป็นบุตรอีกเช่นนี้ ชายนั้นจึงไม่ใช่บิดาหรือทายาทของบุตรนั้น และย่อมไม่มีสิทธิที่จะรับมรดกของบุตรและไม่อาจที่จะยกอายุความมรดก 1 ปีมาต่อสู้แก่ทายาทได้

โจทก์ฟ้องว่า นางจันทร, โจทก์ นายหนิ้ว นางเกี๋ยง เป็นบุตรนายคำปั่นเจ้ามรดก นางจันทร์ตายแล้วจำเลยได้เสียกันเองกับนางคำใสบุตรนางจันทร์ แต่มิได้จดทะเบียนสมรส มีบุตรด้วยกัน ๓ คน แต่ตายหมดแล้ว นางคำใสก็ตายแล้วบัดนี้จำเลยอ้างว่าที่พิพาทอันเป็นมรดกของนายคำปันนั้น ตกได้แก่บุตรจำเลยจำเลยจึงนำเจ้าพนักงานไปรังวัดจะขาย โจทก์ห้ามก็มิฟัง จึงขอให้ศาลสั่งว่าจำเลยไม่มีสิทธิรับมรดกแทนที่บุตรที่ตายไปแล้ว และแสดงว่าที่พิพาทตกได้แก่ทายาทโดยชอบด้วย ก.ม.

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยไม่มีสิทธิรับมรดกของบุตร ที่พิพาทเป็นมรดกของนายคำปันผู้ตายอันควรได้แก่ทายาทตามกฎหมาย ให้ระงับการโอนที่พิพาทเสีย

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกาต่อมา

ศาลฎีกาเห็นว่าจำเลยกับนางคำใสมิได้จดทะเบียนสมรสกัน บุตรที่เกิดมาจึงไม่เป็นบุตรอันชอบด้วยกฎหมาของจำเลย และต่อมาจำเลยก็มิได้จดทะเบียนรับรองหรือร้องขอต่อศาลให้แสดงว่าเป็นบุตรของจำเลย ๆ จึงมิใช่บิดาหรือทายาทของเด็กโดยชอบด้วยกฎหมาย จึงไม่มีสิทธิจะได้รับมรดกของเด็ก และไม่อาจยกอายุความมรดก ๑ ปีมาต่อสู้แก่ทายาทของเด็กนั้นได้ ฎีกาจำเลยฟังไม่ขึ้น

จึงพิพากษายืน