คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 1699/2499

เจ้าของรถยนต์ยินยอมอนุญาตให้ลูกจ้างซึ่งเป็นคนประจำรถแต่ไม่ใช่คนขับขับรถเพื่อหาคนโดยสาร เมื่อลูกจ้างขับรถไปชนเกิดการเสียหายโดยประมาท นายจ้างซึ่งเป็นเจ้าของรถยนต์ต้องร่วมรับผิดในค่าเสียหายนั้นด้วย

คดีมีปัญหาสู่ศาลฎีกาเฉพาะจำเลยที่ 1 โดยโจทก์ฟ้องว่าจำเลยที่ 2 เป็นลูกจ้างจำเลยที่ 1 เพื่อบำเหน็จเป็นทางค้าของจำเลยที่ 1 จำเลยที่ 2 ขับรถโดยประมาทเป็นเหตุให้ชนร้านของโจทก์เสียหาย 5,250 บาท ขอให้จำเลยใช้

จำเลยที่ 1 ปฏิเสธว่าจำเลยที่ 2 ไม่ใช่ลูกจ้างจำเลยที่ 2 ขโมยรถไปขับ ค่าเสียหายไม่ควรเกิน 500 บาท

ศาลชั้นต้นฟังว่าจำเลยที่ 1 ไม่ต้องร่วมรับผิด ให้ยกฟ้องสำหรับจำเลยที่ 1 เสีย

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ให้จำเลยที่ 1 ร่วมรับผิดด้วย

จำเลยที่ 1 ฎีกา

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยที่ 2 เป็นลูกจ้างของจำเลยที่ 1 คนขับรถชื่อนายเอี่ยน จำเลยที่ 1 รู้เห็นยินยอมอนุญาตให้จำเลยที่ 2 ขับรถของจำเลยที่ 1 มานานแล้ว ระหว่างที่ขับรถไปเกิดเหตุชนห้องโจทก์นั้นก็น่าเชื่อว่าขับไปเพื่อหาคนโดยสารอนึ่งค่าเสียหายที่ศาลอุทธรณ์กำหนดมานั้นก็เห็นว่าสมควรแล้วศาลฎีกาจึงพิพากษายืน